الهي نامه عطار

ندانم کان چه آئينه است زيبا
که در وي نقش آفاق است پيدا

چنين جاميم گر در دست آيد
سپهرم با بلندي پست آيد

چو خود را تا فلک آن جاه بيني
همه خلق زمين در چاه بيني

ز عجب جاه خود از خود شوي پر
بماني جاودانه در تکبر

اگر در پيش داري جام جمشيد
که يک يک ذره مي بيني چو خورشيد

چو هست اين جام در چاه اوفتادن
حرامت باد از راه اوفتادن

زدي شه در عصاي زال دستي
وزان چاه بلا آنسان برستي

عصا در دست و پشتش خم گرفته
چو ابر از گريه چشمش نم گرفته

ز هر سوئي در آمد هر زماني
براي آن عصا خلق جهاني

نشسته پيرزن بر تخت آن شاه
گرفته آن عصا در دست آنگاه

عصا در دست و دست آويز کرده
بسي بازار از وي تيز کرده

چو موسي زان عصا پشتش قوي کرد
که در دين چون عصاي موسوي کرد

بسي خلقند از بهر تو در کار
تو نتواني کشيدن اين همه بار

نمي داني که چه در بيش داري
از آن پرواي ريش خويش داري

دلت را نيست ز آن دستار آگاه
که در تابوت پيچندت به ناگاه

قصب بر فرق پيچيدن چه سودت
که آخر در کفن پيچند زودت

چرا جاهي و مالي در خور تست
که آن تا واپسين دم همبر تست

چو آن تو نخواهد بود هيچي
چرا همچون کفن در خويش پيچي

مگر بهلول چوبي داشت در دست
که بر هر گور مي زد تا که بشکست

کسي جمع چنان چيزي چرا کرد
که بايد در پشيماني رها کرد

چرا در عالمي بندي دلت را
که آخر خشت خواهد زد گلت را

زمين را گر بيفتد سايه گاهي
کند تاريک مه را در سياهي

شود بيچاره در دست بلائي
بکرد القصه او از سنگ جائي

چو کرد از سنگ خارا خانه اي راست
نگهدارنده بسيار در خواست

چو در خانه شد آنرا روزني ديد
ز روزن خانه را چون روشني ديد