الهي نامه عطار

بخواند آخر اياز سيم تن را
نهان در گوش او گفت اين سخن را

بزخمي گر سگي از در شود دور
بود از استخوان پيوسته مهجور

بيک دردي که در آخر کند نوش
کجا آن صافها گردد فراموش

اگر چه دردي لعنت چشيد او
در آن دردي بجز ساقي نديد او

که تا هم او و هم خلق جهان هم
نبينند آن در و آن آستان هم

که تا نوري از آن در پرده عز
نگردد از نظر آلوده هرگز

تو نشنيدي که پرسيدند از ماه
که تو چه دوست تر داري در اين راه

چنين گفت او که آن خواهم که خورشيد
بگيرد تا بود در پرده جاويد

نظر بايد در اول بر نشانه
که تا تير از کمان گردد روانه

بزرگاني که سر بر چرخ سودند
همه در خدمت محمود بودند

شه عالم بديشان کرد روئي
که در خواهيد هر کس آرزوئي

ز شهر و مال و ملک و منصب و جاه
بسي در خواستند آنروز از شاه

چو نوبت با اياز آمد کسي گفت
که اي در حسن طاق و باهنر جفت

من آن خواهم هميشه در زمانه
که تير شاه را باشم نشانه

شما آن زخم مي بينيد در راه
ولي من آن نظر مي بينم از شاه

چو شبلي را زيادت گشت شورش
فرو بستند در قيدي بزورش

اگر چه رانده و ملعون راهست
هميشه در حضور پادشاه است

چو لعنت مي کني او را شب و روز
از او باري مسلماني در آموز

اگر بودي در آن سجده مرا راه
کليمي بودمي همچون تو آنگاه

کليمش گفت اي افتاده در بند
بود هرگز ترا ياد خداوند

بلعنت گر چه از درگاه دور است
ولي از قول موسي در حضور است

در آن چاهند دل پر خون و محبوس
شده از روزگار خويش مأيوس

ترا در سينه شيطاني است پيوست
که گردد زارزوي جادوي مست

که يک جامست در گيتي نمائي
من آن خواهم نه ملک و پادشاهي

شنيدم من که آن جامي چنانست
که در وي هر چه مي جوئي عيان است