الهي نامه عطار

اگر در شيوه خويشت کمالست
دل از دستم برون کردن محالست

وگر بکشي مرا دانم که ناچار
چگونه خودکشي در ماتمم زار

اگر من هستم و گر نه در اين راه
منم دلبر منم سرور منم شاه

پدر گنج سخن را کرد در باز
پسر را گفت کاي جوينده راز

ملامت کرد حوا را ز سر باز
که از سر در شدي با ديو دمساز

مرا مقصود آن بودست مادام
که گيرم در درون آدم آرام

گهي در سينه مردم ز خناس
نهم صد دام رسوائي ز وسواس

چو شيطان در درونت رخت بنهاد
بسلطاني نشست و تخت بنهاد

ترا در جادوئي همت قوي کرد
که تا جانت هواي جادوئي کرد

گر آدم را که در يک دانه نگريست
به سيصد سال مي بايست بگريست

نمي خواهند طاعت کردن من
کنند آنگه گنه در گردن من

نهادش از پي آن صاع در بار
بدزدي کرد منسوبش زهي کار

از آن از قهر خويشش جامه پوشيد
که در قهرش ز چشم عامه پوشيد

بدين در روز و شب زانست پيوست
که تا تردامنان را مي زند دست

کسي کانجا برد نقد نبهره
خورد در حال از ابليس دهره

برو اول چو مردان مرد ره شو
پس آنگه جان فشان در پيش شه شو

چرا در چشم تو خرد است ابليس
که رهزن شد بزرگان را به تلبيس

اگر چه بر سر تو پادشااند
ولي در خيل شيطان يک گدا اند

دمي ابليس خالي نيست زين سوز
ز ابليس لعين مردي در آموز

چو در وجه حقيقي متهم شد
کمر بر بست و حالي با قدم شد

چنان در عشق محکم گشت بندش
که پند کس نيامد سودمندش

همه صحرا نشينان مي دويدند
بزير خيمه سر در مي کشيدند

قضا را عاشق و معشوق دلبر
در آن يک خيمه افتادند هم بر

چو از اندازه باران بيشتر شد
همي هر کس بزير جامه در شد

در آن ساعت که محمود جهاندار
برون مي رفت از دنياي غدار