الهي نامه عطار

چو نام مهترش آخر در آموخت
دلش چون شمع زان شادي برافروخت

مگر آن مرد روزي در بيابان
گذر مي کرد چون بادي شتابان

چه علت در ميان آري پديدار
که خود بخشد اگر باشد سزاوار

ز دل بر گير قفل اين بيخبر را
بجنبان سلسله بگشاي در را

که چون خواهيم و فرماني در آيد
ز ترسائي سلماني بر آيد

اگر سر تا بگردون بر فرازي
و گر خود را وطن در چاه سازي

ترا گر بي سري ور سر فرازي
بيک نرخ آيدم در بي نيازي

يکي ديوانه اي گريان و دلسوز
شبي در پيش کعبه بود تا روز

در اين راه از چنين سر کم نيايد
که دريائيش يک شبنم نيايد

چنين نقل است کايوب پيمبر
که عمري در بلائي بود مضطر

در آمد جبرئيل و گفت اي پاک
چه مي باشي بنال از جان غمناک

ببردي دل از او در زندگاني
اگر بازش دهي دل مي تواني

مرا نه با دل او کار بودست
نه در من هرگز اين پندار بودست

کسي کو از دل خود نيست آگاه
چگونه در دل ديگر کند راه

عزيزي از زليخا کرد در خواست
که چون يوسف ببردت دل بگور است

کنون اين دل کجا شد در ميانه
چه گويم زين طلسم وزين بهانه

پس آنکه گفت هان اي گوي چالاک
بهش رو تا نيفتي در گو خاک

اگر چه آن گنه نه کردن تست
وليکن آن گنه در گردن تست

همي گويند در آبم نشانده
که هرگزتر مشو اي باز مانده

کلاهي از نمد بر سر نهاده
بدو نيک جهان بر در نهاده

زبان بگشاد مرد از پرده راز
که اي پرورده در صد پرده ناز

بهر يک يک نفس روشن بداني
که مرده بوده اي در زندگاني

حسن چون ديد آن در وي اثر کرد
زماني غيرتش زير و زبر کرد

در اين ساعت مرا اي پاک خاطر
پيازي بود و اندک پيه حاضر

بخون دل يکي پيه آبه کردم
در آن دم کامدم بيرون بخوردم