الهي نامه عطار

ز مستي شراب و مستي خواب
شده در آتش سوزنده غرقاب

چه مي داني که عاشق در چه کار است
که سجده گاه او بالاي دار است

چو مردان پاي نه در کوي معشوق
مترس از نام و ننگ هيچ مخلوق

بيا مردانه در کار خدا باش
کم اغيار گير و يار را باش

بسا شيران که صاحب زور بودند
بزور عشق در چون مور بودند

تو کز موري کمي در زور و مقدار
به پيش عشق چون آئي پديدار

بدو گفتند اي در انقطاعي
نبيند هيچ کس چون تو شجاعي

ببين بازوي شير عشق چند است
که چون موريش در پاي او فکندست

سر زلفش که دالي داشت در سر
نبود آن دال جز دال علي الشر

در او از ضيق حرفي چون نگنجيد
سزد کز بيست و نه بيرون نگنجيد

يکي درويش در عشقش زبون شد
دلي بود از همه نقدش که خون شد

چو عشق گرم در آتش فکندش
ز آتش گرم شد خود بند بندش

بتازيد اسب چون درويش ديدش
رسن در گردن از پس مي دويدش

بسي در تک ز هر سويش دوانيد
بسي سختي بروي او رسانيد

چو بسياري دوانيد آخر کار
بدشتي در کشيدش جمله پر خار

شکست آن بي سر و بن را بصد جاي
چو شاخ گل هزاران خار در پاي

همي گفت اين سخن در دل نهفته
ز هر خارش هزاران گل شگفته

که گر اين خار در پايم نبودي
کنار اين پسر جايم نبودي

مگر پوشيده چشمي بود در راه
که بگشاده زبان مي گفت الله

چنين بايد سماع ني شنودن
ز ني کشته شدن در خون غنودن

اگر در عشق اهل راز باشي
ز صدق دوستي جانباز باشي

يکي ديگر در آمد همچنان کرد
بدين ترتيب ده کس را روان کرد

بآخر ديگري در پيش آمد
قوي بي قوت و بي خويش آمد

تو هم در دوستي حق چنين باش
وگرنه با مخنث همنشين باش

چو او در دوستي بت چنين است
ترا گر دوستي حق يقين است