الهي نامه عطار

چنين گفتست پيغمبر بسائل
که مسخ امت من هست در دل

ترا افراسياب نفس ناگاه
چو بيژن کرد زنداني در اين چاه

ترا پس رستمي بايد در اين راه
که اين سنگ گران برگيرد از چاه

سگ ديوانه را چو دم چنانست
که در مردم اثر از وي عيانست

ملوث دين مشو تو در جهودي
اگر تو صرف بودي مرد بودي

تو نه ايني و نه آن وين حرام است
که در دين ناتمامي ناتمام است

يکي گبري که بودي پير نامش
که جدي بود در گبري تمامش

مگر سلطان دين محمود پيروز
بدان پل در رسيد از راه يک روز

بشه پيغام داد و گفت برخيز
در آور پاي اين ساعت بشبديز

ببين اينک بها اي شاه عالي
بگفت اين و در آب افتاد حالي

چو گبري بيش دارد از تو اين سوز
مسلماني پس از گبري در آموز

که خواهد داشت در آفاق زهره
که نزد حق برد نقد نبهره

بينداز اين همه بت با تو در پوست
که با بتخانه نتوان شد بر دوست

چو در مردم وفائي مي نديدم
بجان و دل وفاي حق گزيدم

نمي داني که هر شب صبح بشتافت
ترا در خواب جيب عمر بشکافت

اگر صد کار باشد از مجازت
نيايد ياد از آن جز در نمازت

کسي آورد بسياري شفاعت
که تا آمد به جمعه در جماعت

کسي بعد از نماز از وي بپرسيد
که جانت در نماز از حق نترسيد؟

چو در الحمد گاوي مي خريد او
ز من هم بانگ گاوي مي شنيد او

چو در الحمد خواندن کردم آغاز
بخاطر اندر آمد گاو ده باز

پسر گفتش که هر خلقي که هستند
همه دل در هواي خويش بستند

چو در آخر بود توبه از آنم
ندارد اي پدر چندان زيانم

هزاران سال شد کان دو فرشته
نگونسارند در چه تشنه گشته

ترا امروز بينم ديو گشته
که خواهم گشت در فردا فرشته

شنيدم من که عزرائيل جانسوز
در ايوان سليمان رفت يک روز