الهي نامه عطار

که از ديوت گر اين حاصل نبودي
ترا اين آرزو در دل نبودي

بسي در شوق او بنشسته بودي
که او را عاشقي پيوسته بودي

بصد زاري بپاي او در افتاد
بهر ساعت بدستي ديگر افتاد

چو در ره ديد شبلي گفتش آنگاه
که گر خواهي که آن برخيزد از راه

يکي دعوت بزيبائي چنان کرد
که صد دينار زر در خرج آن کرد

چنان پنداشت آن مرد نمازي
که هست آن کاملي در کارسازي

ببايد احتياطي در نمازم
که تا اين مرد داند کاهل رازم

چو صبح صادق از مشرق برآمد
وزان نوري بدان مسجد در آمد

گشاد آن مرد چشم آنجا نهفته
يکي سگ بود در مسجد بخفته

از آن تشوير خون در جانش افتاد
چو باران اشک بر مژگانش افتاد

همه شب بهر سگ در کار بودي
شبي حق را چنين بيدار بودي؟

ز من کاري نيايد در جهان نيز
و گر آيد سگان را شايد آن نيز

ترا چون دشمني از دوستانست
خسک در راه تو از بوستانست

مگر مي رفت روزي غرقه نور
بره در پير زالي ديد از دور

ببر در جامه اي صد رنگ بودش
دلي پر کين سري پر جنگ بودش

مسيحش گفت چون در پرده اي تو
چرا اين جامه رنگين کرده اي تو

چنين گفت او که در پرده از آنم
که تا هرگز نبيند کس عيانم

چنين گفت او که اي صدر يگانه
ز بس شوهر که کشتم در زمانه

منم در گرد عالم هر زماني
که مي افتد بدام من جهاني

ببين اين احمقان بيخبر را
که مي خواهند زال در بدر را

چو در بند سگ و مردار باشي
پس از هر دو بتر صد بار باشي

ز رهبانان يکي ديري نکو کرد
درش بربست و يک روزن در او کرد

سگي مي ديده ام در خود گزنده
بگرد شهر بيهوده دونده

در اين ديرش چنين محبوس کردم
درش بر بستم و مدروس کردم

منم ترک زن و فرزند کرده
بزنداني سگي در بند کرده