ديوان صائب

در گوهر آب گوهر در بحر مي کند سير
واصل بود به جانان جاني که بيقرارست

با قامت خم از عمر استادگي مجوييد
پا در رکاب باشد تيري که در کمان است

در گلشني که گلها دامنکشان گذشتند
بلبل ز ساده لوحي در فکر آشيان است

بلبل ز ساده لوحي در آشيان طرازي است
در گلشني که خاکش با باد همعنان است

نگذاشت شور مجنون يک طفل در دبستان
در خانه اي عروسي، صد خانه را عروسي است

زمين در دور داغ من نمکزار
هوا در عهد زخمم مشکبارست

مگو در بيغمي آسودگي هست
که غم گر هست در عالم همين است

بود آزادگي در ترک دنيا
در اينجا فلس ماهي دام ماهي است

سواد فقر را در ديده جاده
که جاي آب حيوان در سياهي است

تيره در پروا ندارد از گناه
زنگيان را وقت در شبها خوش است

شد آب و هنوز در حجاب است
اين آبله در دل حباب است

در دل مگذر که خواب آسايش
در سايه اين شکسته ديوارست

در سينه پر ز ناوک من، دل
شيري است که خفته در نيستان است

علم لدني که در کتاب نگنجد
جمله در اوراق پاره پاره صبح است

در شجاعت آدمي هر چند چون رستم بود
مي شود چون زال عاجز در نبرد احتياج

نيست جز بيرون در جاي اقامت حلقه را
راه در دلها نيابد چون بود گفتار کج

ازان هميشه در فيض باز مي باشد
که روي خويش نيارد به هيچ در محتاج

در سينه ما داغ جنون لاله خودروست
در دامن اين دشت، سيه خانه زند موج

تا توان پيچيد در ساقي به شبهاي دراز
کوته انديشي مکن در شيشه و ساغر مپيچ

تا تواني سر برآوردن در ايام خزان
در بهار اي شاخ گل از عندليبان سرمپيچ

در حريم پاکبازان بي وضو رفتن خطاست
تا نشويي دست از دنيا، مرو در کوي صبح

هست در سينه ترا گر دل روشن صائب
مي توان راست گذشت از در کاشانه صبح

صورت حشر که در پرده غيب است نهان
مي توان ديد در آيينه بيداري صبح

در پرده جلوه هاي نهان هست فيض را
غافل مباش در دل شب از سراغ صبح

در سينه هاي صاف است دلهاي زنده را جاي
خورشيد شير مست است در گاهواره صبح