الهي نامه عطار

که گفتم در سفر حربي کنم سخت
مگر پيش شهم ياري دهد بخت

اگر چه بود آن سرگشته در بند
بمردي خويشتن را مي نيفکند

چنان دلبند چون در بند باشد
پدر را صبر آخر چند باشد

چو در راه آنچنان خرسنگ افتاد
بسي آن هر دو شه را جنگ افتاد

قرار افتاد کآن شاه خردمند
دهد دختر بدان شهزاده در بند

زبس کز رشک در خون مي بگرديد
بهر ساعت دگرگون مي بگرديد

چو با هوش آمد آن افتاده در خاک
از او پرسيد آن شهزاده پاک

زبان بگشاد آن سرهنگ کاي شاه
در آن زندان نبودم از تو آگاه

در آن جامه اگر آئي پديدار
توانم شد دگر راهت خريدار

در اين جامه که هستي گر بماني
ميان خسروي و کامراني

و گر تر دامني تو همچو سرهنگ
ز ضعفت زود آيد پاي در سنگ

بسي جامه است شه را در خزانه
مبين جامه توشه را بين يگانه

مگر محمود با پنجه سواري
بره در باز مي گشت از شکاري

بره در شاه پيري ناتوان ديد
که بارش پشته هيزم گران ديد

چو القصه همه هميان بپرداخت
دلش بگرفت از آن در پير انداخت

که زر در صره کن کين صره نيکو است
بسوي شهر بر کانجا ترازوست

مگر آن پير زر مي نستد از شاه
شه از پيشش فرس افکند در راه

چو شه را ديد دل در دامش افتاد
ز هيبت لرزه بر اندامش افتاد

شهش گفتا چرا گفتا در آن راه
نکردي هيچ بيعي با من آنگاه

بدل در آرزو آمد چنانم
که بشناسي که من شاه جهانم

عزيزا پير هيزم کش در اين راه
توئي و نور حق آن حضرت شاه

ز حق يک يک نفس در زندگاني
چو آن يک يک قراضه مي ستاني

پسر آمد دوم يک با پدر گفت
که من در جادوئي خواهم گهر سفت

تماشا مي کنم در هر دياري
بشادي مي زنم بر هر کناري

در اين منصب تأمل کن نکو تو
از اين خوشتر کرا باشد بگو تو