الهي نامه عطار

روان شد کودک و چادر برافکند
که تا خود را در آن منظر درافکند

همه مويش بچيد و پرده بشکافت
چو خرچنگي در او جنبنده اي يافت

فرو برده بديگر پرده چنگال
يکي آلت حکيم آورد در حال

بيامد کودک و بگشاد صندوق
در آنجا ديد وصف روي معشوق

کتابي کان بود در علم تنجيم
همه بر خواند و شد استاد اقليم

کشيد آخر خطي و در ميانش
نشست و شد ز هر سو خط روانش

تعجب کرد از آن و گفت آنگاه
چگونه در درونم يافتي راه

کسي کو سر جان خواهد زدلخواه
بسا رنجا که او بيند در اين راه

اگر در کار حق مردانه باشي
تو باشي جمله و همخانه باشي

توئي از خويشتن گم گشته ناگاه
که تو جوينده خويشي در اين راه

چو هم درد و هم آوازي نبودش
در آن اندوه همرازي نبودش

وزيرش گفت اي غافل در اين کار
پسر با تو چرا گريي چنين زار

که مي گرديد عمري در سر من
که يک دم اين پسر آيد بر من

مرا گر چشم نبود در ميانه
چه خواهم کرد معشوق يگانه

که گربي ديده جوئي قربت شاه
شوي در خون جان خويش آنگاه

بدرد افتاد چون درمان نبودش
که جاني در خور جانان نبودش

بسي زير و زير آمد در آن درد
که هرگز کس نگشت آگاه از آن مرد

نه چندان گشت در عشقش ستمکش
که هرگز گشته باشد هيچ غمکش

پسر را پيش آن دشمن فرستاد
چو ماهي ماه در جوشن فرستاد

رخ ياري که دزديده توان ديد
درون جان و در ديده توان ديد

چو القصه سپه در هم رسيدند
بيک حمله دو صف بر هم دريدند

کسي نگرفت آن سرهنگ را هيچ
ولي او خويشتن افکند در پيچ

ببردند آن دو تن را در وثاقي
يکي را وصل و ديگر را فراقي

پسر پرسيد از سرهنگ آخر
که تو کي آمدي در جنگ آخر

نمي دانم ترا تو از چه خيلي
و يا تو در سپاه من طفيلي