الهي نامه عطار

بحق گويند خصم ما کجا شد
مگر در عالم باقي فنا شد

خطاب آيد که اين از حکمت ما است
که در پرده سراي عصمت ما است

چنين نقلست در اخبار کان روز
که برخيزد قيامت وان همه سوز

بخازن پس خطاب آيد ز جبار
که او را در فلان قصري فرود آر

در آن قصرش فرود آرند دلشاد
همه حوران ز شوق او بفرياد

بهر در کان جوان مي بنگرد راست
خداي خويش را بيند که آنجا است

ولي در هر جهان از مرد و زن او
نبيند جز خداي خويشتن او

و گر عمر تو بيرون از حسابست
به هر دم در حسابت صد حجابست

ببين اي دوست تا آن چه وجود است
که يک يک ذره آنرا در سجود است

وجود است آنکه نه بيش و نه کم شد
در او خواهد همه چيزي عدم شد

زهي عالي وجودي کين وجودات
در او معدوم گشته اند با لذات

که من ناديده او را در فراقش
چو شمعم جان بلب از اشتياقش

اگر چه بود در هر علم سرکش
ز جمله علم تنجيم آمدش خوش

در آنجا وصف شاه جنيان بود
ز حسن دخترش آنجا نشان بود

که تا در خدمت تو روزگاري
کند چو نان که فرمائيش کاري

اگر بيرون شوي در بسته دارد
سر صد خدمتت پيوسته دارد

بغايت زير کست اما کر و لال
مگردان نااميدم در همه حال

پدر پيش حکيم آمد بسي گفت
که تا آخر حکيمش در پذيرفت

حکيمش امتحاني کرد در حال
که بشناسد که تا هست او کر و لال

چو آمد اوستاد و کرد در باز
هم آنجا خواب کرد آن کودک آغاز

چو استاد آمد و بنشست بر جاي
فرو بردش درفشي سخت در پاي

چه گويم روز و شب ده سال پيوست
در آن خانه بدين تدبير بنشست

گرفتي ياد کودک آن سخنها
نوشتي چون شدي در خانه تنها

ولي زهره نبودش در گشادن
که داد صبر مي بايست دادن

از آن علت نبود آن کودک آگاه
چو استادش روانه گشت در راه