الهي نامه عطار

نه استغفار او را هيچ اثر بود
نه در وي گربه را روي نظر بود

فرود آمد ز بالا گربه ناگاه
به پاي شيخ مي غلطيد در راه

يکي ترساي تاجر بود پرسيم
که او را خواجگي بودي در اقليم

نقابش چون ز رخ باز اوفتادي
بشب در روز آغاز اوفتادي

کنار عاشقان از لعل خندانش
چو دريائي شده از در دندانش

بچندين گاه خوش دم در کشيدي
تو گوئي هرگزم روزي نديدي

پدر در درد چندين گاه از تو
دلت مي داد بي آگاه از تو

اگر مهر پسر حاصل کني تو
جگر خوردن بسي در دل کني تو

ترا حجت در اين کهنه ولايت
تمامست اي پسر اين يک حکايت

چه مي دانست هرگز ابن يامين
که دارد در بر خود جان شيرين

چه گر يوسف نشاندش در بر خويش
ز حرمت بر نياورد او سر از پيش

يکي نامه بزير پرده در داد
ز سوز جان يعقوبش خبر داد

در آن جمع اوفتاد از شوق جوشي
برآمد از ميان بانگ و خروشي

بگفت اين و يکي خوان داشت در پيش
همه پر آب کرد از ديده خويش

چنين گفت او که يوسف در فراقم
بکشت و زرد کرد از اشتياقم

ز بس کز ديده او خوناب رانده
ز خون و آب در گرداب مانده

اگر حاضر بود آن روز سنگي
شود در حال چون خون بي درنگي

چو درياي دلش در جوش افتاد
بزد يک نعره و بيهوش افتاد

چه افتادت که بي هوش اوفتادي
بيفسردي و در جوش اوفتادي

ترا در پرده جان آشنائيست
که با وي پيش ازينت ماجرائيست

بود حاضر در آن حضرت هميشه
نباشد جز حضورش هيچ پيشه

ملايک مي کنند آنجا شتابش
که پيش آرند در دوزخ عذابش

همي حالي خطاب آيد ز درگاه
که از چه مي کشيد او را در اين راه

همه گويند مي تازيم او را
که تا در دوزخ اندازيم او را

جوان گويد خدايا در چنين جاي
که نه سر دارد اين وادي و نه پاي