الهي نامه عطار

چنين فرمود آنگه شاه عالي
که در ميدان بريد آن کره حالي

و گر گوئي مکش گيسو کشانم
بجز در پاي اسبت خون نرانم

نمي گويم که اي شاه نکوکار
مکش در پاي اسبم سر نگونسار

که از جدم تمام است استطاعت
کند در حق من فردا شفاعت

چو جان آن هر دو را در خورد آمد
چنين جائي مخنث مرد آمد

زبان بگشاد مور و گفت اي شاه
بهمت مي توان رفتن در اين راه

يکي مور است کز من ناپديد است
بدام عشق خويشم در کشيد است

و گر از من برآيد جان در اين باب
نباشم مدعي باري و کذاب

بچشم خورد منگر سوي موري
که او را نيز در دل هست شوري

در اين ره مي ندانم کين چه حال است
که شيري را ز موري گو شمالست

مگر آن مور مي زد پا و دستي
ز عجزش در علي آمد شکستي

نباشي از سلوک خويش آگاه
که موري را کني آزرده در راه

علي را لرزه بر اندام افتاد
ز موري شير حق در دام افتاد

که يارب قصد حيدر در ميان نيست
اگر خصمي بمن بود اين زمان نيست

چو حيدر در شجاعت شير زوري
که ديدي بسته بر فتراک موري

تو گر بر جهل مطلق در سلوکي
گداي مطلقي گر از ملوکي

نظر بايد فکند آنگه قدم زد
که نتوان بي نظر در راه دم زد

اگر تو بي نظر در ره زني گام
نگونساريت بار آرد سرانجام

و گر امروز گامي مينهي پاک
نبايد رفت صد فرسنگ در خاک

فرس مي راند نوشروان چو تيري
بره در چون کماني ديد پيري

تو روزي چند باقي مي نماني
درخت اينجا چرا در مينشاني

بوسع خود ببايد رفت گامي
که در هر کار مي بايد نظامي

قدم در راه دين بايد نهادن
رعونت بر زمين بايد نهادن

نداري شرم با اين زور بازو
نهادن سنگ خود را در ترازو

نشد معلومم اي جان پدر حال
جوابت چون توان آورد در قال