الهي نامه عطار

بگفت اين و بر آمد جان پاکش
فرو شد کالبد در زير خاکش

همه در انتظار آن که تا شاه
که را رغبت کند يا کيست دلخواه

بسي شد در جهان آوازه او
نمي دانست کس اندازه او

رسيدند از قضا روزي در آن راه
بر آن مرد اعرابي شبانگاه

چو بود آن مرد اعرابي جوانمرد
در آن شب هر دو تن را ميهمان کرد

در آمد مرد اعرابي به گفتن
کز اينجا تا کجا خواهيد رفتن

بگفت آنگاه اعرابي که يک چند
زني افتاد اينجا در خردمند

شدند آخر بسي منزل بريدند
در آن ده سوي آن منزل رسيدند

بهم هر سه روان گشتند در راه
که تا رفتند پيش زن سحرگاه

بگفت القصه آن راز آشکاره
که طفلت کشته ام در گاهواره

نبود آن زن در اين کشتن گنهکار
ز فعل شوم خود گشتم گرفتار

برفت از خويش چون با خويش آمد
زن نيکو دلش در پيش آمد

بدو گفتا چه افتادت که ناگاه
شدي نعره زنان افتاده در راه

ز تو تا او همه اعضا چنانست
که نتوان گفت موئي در ميانست

اگر او نيستي ريزيده در خاک
ترا او گفتمي اي گوهر پاک

منم آن زن که در دين ره سپردم
نگشتم کشته از سنگ و نمردم

بسجده اوفتاد آن مرد در خاک
زبان بگشاد کاي دارنده پاک

بلي بايد هزار و يک تن آراست
که تا يک لقمه گردد در دهن راست

چو دائم مي کند باقيت دعوت
ز فاني در گذر يعني ز شهوت

محبت چون بحد خود رسد نيز
شود جان تو در محبوب ناچيز

ز شهوت در گذر چون نيست مطلوب
که اصل جمله محبوبست محبوب

دو ابرويش که هم شکل کمان بود
دو حاجب بر در سلطان جان بود

زني در عشق آن بت سرنگون شد
دلش بسيار کرد افغان و خون شد

اگر روزي بصحرا رفتي آن ماه
روان گشتي زن بيچاره در راه

نگه مي کردي از پس روي آن ماه
چو باران مي فشاندي اشک در راه