الهي نامه عطار

چو خيري کرده اي بزبان ميآور
خلل در کعبه ايمان ميآور

اگر پاره کني صد باره شخصم
نيايد در تن پاکيزه نقصم

بکشت آن طفل را در گاهواره
پس آنگه برد آن خونين کتاره

سحرگه ما در آن کشته زار
ز بهر شير دادن گشت بيدار

فغاني و خروشي در جهان بست
دو گيسو را بريد و بر ميان بست

زنش گفت اين که در عالم نشان داد
خدايت اي برادر عقل از آن داد

که اين را نفقه کن در راه بر خويش
درم بستد زن و آورد ره پيش

چو لختي رفت آن غم گشته در راه
پديد آمد دهي از دور ناگاه

بدو گفتند ده خاص اميريست
که در بيداد کردن بي نظيريست

در اين ده عادت اينست اي مميز
که هر کو از خراجي گشت عاجز

بديشان گفت اگر بدهم من اين مال
فروشندش بمن؟ گفتند در حال

چو از زن آن جوان نوميد در ماند
يکي بازارگان را پيش خود خواند

شما را مادر و خواهر بود نيز
بزير پرده در دختر بود نيز

ندارم در دو عالم جز تو کس را
از اين سرها برون بر اين هوس را

خلاصي ده مرا يا مرگ امروز
که من طاقت نمي يارم در اين سوز

مرا تا چند گرداني بخون در
نخواهي يافت از من سرنگون تر

در آمد آتشي زان آب سوزان
که دريا گشت از آن آتش فروزان

همه خاکستري گشتند در حال
وليکن ماند باقي جمله را مال

بسي خلق آمدند از شهر در راه
غلامي را همي ديدند چون ماه

به تنهائي در آن کشتي نشسته
جهاني مال با وي تنک بسته

خبر دادند از او شه را که امروز
غلامي در رسيد الحق دلفروز

بکشتي در نشستيم و بسي راه
بپيموديم دائم گاه و بيگاه

ز حق در خواستم تا حق چنان کرد
که دفع شر مشتي بدگمان کرد

در آمد آتشي و جمله را سوخت
مرا برهاند و جانم را برافروخت

چو در دام اجل افتاد آن شاه
وزيران و سپه را خواند آنگاه