الهي نامه عطار

چنين گفت او که در بيعت مرا دست
چو با دست نبي الله پيوست

همه عمر او نخفتي و نخوردي
که تا در هر شبي ختمي نکردي

در آن غوغا غلامانش بيکبار
سلاح آور شدند از بهر پيکار

اگر چه شمع جنت بود فاروق
چو شمع او باخت سر در راه معشوق

چو در سر عطا اخلاص او راست
سه نان را هفده آيت خاص اوراست

چنان در شهر دانش باب آمد
که جنت را بحق بواب آمد

چنان مطلق شد او در فقر و فاقه
که زر و نقره بودش سه طلاقه

چنين گفت او که گر خواهند کشتم
نه بيند هيچ کس در جنگ پشتم

اگر علمش شدي بحري مصور
در او يک قطره بودي بحر اخضر

سيه پوش خلافت شو چو آدم
سفر در سينه خود کن چو عالم

سليمان وش بمسند باز نه پشت
ولي انگشترين کرده در انگشت

چو داود نبي اين پرده بنواز
چو عيسي زن نفس در عشق دمساز

دو پر در سايه سيمرغ کن باز
برادريس بنشين کيميا ساز

چو در دين حاصل آمد اين کمالت
سخن گفتن کنون باشد حلالت

بچشم خرد منگر در سخن هيچ
که خالي نيست دو گيتي ز «کن » هيچ

اگر موجود اگر معدوم باشد
در انگشت سخن چون موم باشد

چو هر يک ذو فنون عالمي بود
چو هر يک در دو عالم چون کمي بود

بخوبي در همه عالم علم بود
ملاحت داشت شيرينيش هم بود

بهر موئي که در زلف آن صنم داشت
خم از پنجه فزون و شست کم داشت

کساني کز سخن در مي فشاندند
بنام او را همي «مرحومه » خواندند

مگر شوئي که آن زن داشت ناگاه
براي حج روانه گشت در راه

چنان در دام آن دلدار افتاد
که صد عمرش به يک دم کار افتاد

دگر ره دلبريش آغاز افتاد
ز سر در همدم و دمساز افتاد

دگر ره تازه شد گلنار رويش
ز سر در حلقه زد زنار مويش

چو از حد در گذشت آن مهرباني
بخود خواند آخر آن زن را نهاني