الهي نامه عطار

نکرده کار بي انشاي او دين
نديده چشم در ابروي او چين

در اول چين همه زابروي او شد
وليکن جمله با گيسوي او شد

کسي در حضرت عزت مؤيد
بسر نامد ز خود الا محمد

چو بود اول ز حق مژده رسانش
بود هم نيز در آخر زمانش

گه از ششصد هزاران پرجبريل
جناح قلب او در وقت تنزيل

کمان قاب قوسينش بکف در
ز تير اذر ميت او گشته صفدر

نبي السيف با تاج لعمرک
براق آورده در زير از تبرک

چو خود را در نبوت بنده مي خواست
ز حق دو ديده گرينده مي خواست

که او در نيستي جست از خدا عز
نشد يک دم بچيزي بند هرگز

چو در هستي نماندش هيچ اميد
ز ما زاغش سجل بستند جاويد

چو در جوش آمدي از شوق جانش
برفتي گاه گاهي بر زبانش

اگر چه شمع را روشن چراغست
ولي بي انگبين در درد و داغست

در اول شمع غرق انگبين بود
ز وحدت بي خيال آن و اين بود

در آخر چون از آنجا دور افتاد
ز وصل انگبين مهجور افتاد

از آن در فقر بودش آرميدن
کادب نبود نثار خويش چيدن

بسي بودي که ماهي در کشيدي
ز نه حجره کسي دودي نديدي

همه اصحاب او در قربت او
ز خود فاني شده از هيبت او

ندارد زهره شيطان سيه کار
که آيد در لباس او پديدار

چو آمد بر زمين آن صدر عالي
بطفلي در سجود افتاد حالي

کسي از وي حدث هرگز نديدي
چو عنبر گاو خاکش در کشيدي

فلک زير براق او زمين بود
و شاق در گهش روح الامين بود

در آمد آدم و آندم طرب کرد
ز سرش گوهر آدم طلب کرد

مگر خشکي اثر کردش در آن راه
شراب سلسبيل آوردش آنگاه

سپهري کافتابش دست خوش بود
براقش را در آن شب قودکش بود

مگر آن شب در آن ره تيز مي تاخت
براقش بر فلک نعلي بينداخت