اسرار نامه عطار

مرا نزد بخيل آورد آن مرد
يکي صد ساله ديدم در آن درد

گلابش يافتم يک شيشه در بر
بگل بگرفته محکم شيشه را سر

چو خواهد شد دوزخ ريزان
دورخ در خاک ماليد اي عزيزان

بر انديشيد از آن ساعت که در خاک
فرو ريزد دورخ چون برگ گل پاک

چرا در کار حق سستي نماييد
اگر مرديد پس چستي نماييد

تو خود هرگز شبي در درد اين کار
نداري خويش را تا روز بيمار

چرا خفتي تو چون در عمر بسيار
نخواهي شد زخواب مرگ بيدار

الا اي روز و شب در خواب رفته
برآمد صبح پيري و تو خفته

تويي در کيسه اين دهر خود راي
بمانده هم چو سيم قلب بر جاي

مکن در وقت صبح اي دوست سستي
که داري ايمني و تن درستي

برآر از سينه پر خون دمي پاک
که بسياري دمد صبح و تو در خاک

بگير آن حلقه را در وقت شبگير
دل شوريده را درکش به زنجير

خوشي بگري چو باران در عتابي
مگر بر خيزدت از دل حجابي

رهي لذت که در شبهاي تاري
نياز خويش بر حق عرضه داري

خوشي در خاک مي مالي رخ خويش
بزاري مي گزاري پاسخ خويش

بنه پايي که در پيش چنان کس
خلايق خفته و تو باشي و بس

چو صد شب از هوا بيدار بودي
بشهوت ريزه در کار بودي

يکي پيوسته مي تابند در شيب
دگر را مي دهندآرايش و زيب

چو دل پر تفت و جان پرتاب باشد
نگو ساري من در خواب باشد

نينديشي که چون عمرت سر آيد
بسي مهتاب در گورت درآيد

بر انديشه کسي چون خواب يابد
که در گورش بسي مهتاب تابد

شنودم من که وقتي پادشاهي
که رويي داشت در خوبي چوماهي

زبهر گوي بازي رفت بيرون
وزو هر لحظه صد دل خفت در خون

چو گوي حسن در ميدان بيفکند
فلک از گوي او چوگان بيفکند

زعشقش آتشي در جانش افتاد
که دردي سخت بي درمانش افتاد