اسرار نامه عطار

چو شد دستش ز زر و سيم خالي
بشد يک ديده را در باخت حالي

بدو گفتند اي مانده چنين باز
مسلمان گرد و دين خويش در باز

جهودي در جهودي اين چنين است
ندانم چونست او کو اهل دين است

گهي روي چو مه در باختي تو
گهي زلف سيه درباختي تو

دل پر نور خود با چشم روشن
به غفلت باختي در کنج گلخن

الا اي حرص در کارت کشيده
چو شد قد الف وارت خميده

مکن روباه بازي و بيا رام
که پيه گرگ در ماليدت ايام

نمي ترسي که از کوي جهانت
تو غافل در ربايند از ميانت

چه کارست اين که در دنيا فانيست
جهاني کار کار آن جهانيست

زمرگت گر کسي دل ريش دارد
زخود ترسد که آن در پيش دارد

نخواهي بود با کس در ميانه
تو خواهي بود با تو جاودانه

بسي در دين و دنيا راز راندم
بدين نرسيدم و زان باز ماندم

جوانان طعنه خوش مي زنندم
به طعنه در دل آتش مي زنندم

اگر گه گه بشهوت بر دمي دست
چو در پاي آمدم با سر دلم جست

دلم از بيم مردن در گدازست
که مرکب لنگ و راهم بس درازست

همه در مهد دنيا سير خوابيم
همه از مستي غفلت خرابيم

ترا در ره بسي ريگست اي دوست
ز يک يک ريگ بيرون اي از پوست

همه سر در کمينت مي شتابند
که تا چون برتو ناگه دست يابند

جهان بي وفا جز ره گذر نيست
ترا چندين تحمل در سفر چيست

خردمندان تو جاني و تني آي
چراغي در ميان گلخني آي

اگر چون يونسي در قعر عالم
چو جانت جوف ماهي شد مزن دم

فراغت در قناعت هرک دارد
زمهر و مه کلاهش ترک دارد

در آمد آن فقير از خانقاهي
نهاده بر سر از ژنده کلاهي

ترا چرخ فلک در چرخه انداخت
که بر يک جو زرت صد نرخه انداخت

زجايي گر ترا دانگي در افتد
تر زان زر سقط بانگي درافتد