اسرار نامه عطار

برون شد ديگت از سر مي ستيزي
که در هر ديگ همچون کفچليزي

چو جانت شيب خواهد بود در خاک
سر منظر چه افرازي بر افلاک

ميان چون بندگان در بند محکم
که نبود بي غمي فرزند آدم

چنيني گفت او که گر در زندگاني
بدادي اين قدر آن مرد فاني

يکي چندانک در ره ژنده ديدي
جزان کارش نبودي ژنده چيدي

تو پنداري که چون مردي برستي
کجا رستي که در سختي نشستي

نباشد از تو يک يک ذره بي کار
بود در رنج جان کندن گرفتار

چو از گورت برانگيزند مضطر
برهنه پا و سر در دشت محشر

چو خوش آتش زدي در خرمن خويش
نداني آنچ کردي با تن خويش

ترت نشکند در هم سر و پاي
نگردي سير نان و جامه و جاي

چو در خوابي سخن هيچي نداني
چو سر اندر کفن پيچي نداني

دگر شب نيز از شرم خداوند
به خاموشي زفان آورد در بند

از آن دردش جگر مي سوخت در بر
ولي افکنده بود از شرم حق سر

فراهم کرده مشتي استخوان را
کشيده پوستي در گرد آن را

به خون دل زر از بيرون در آرد
اجل خود زرستاند خون برآرد

اگر خاري شود در پاي او را
بدارد مبتلا بر جاي او را

نه صبرش باشد اندر هيچ کاري
نه طاقت آورد در انتظاري

چو موري سست و زهر انداز چون مار
چو کاهي در سرش کوهي ز پندار

چه واديست اين که ما در وي فتاديم
ز دست خويش از سر پي فتاديم

چو در مانيم برداريم فرياد
بلا چون رفت بگذاريمش از ياد

همه در جنب قدرت هم چنانيم
اگر خنديم و گر اشگي فشانيم

نگردد ز اشگ تو حکم خدايي
چه گويي با که اي و در کجايي

تو اي عطار ره در کوي جان گير
جهان کم گير گو دشمن جهان گير

زخود بگذر قدم در راه دين زن
بت است اين نفس کافر بر زمين زن

شنودم از يکي صاحب کرامات
که شد روزي جهودي در خرابات