اسرار نامه عطار

ترا چون چنبر گردون فرو بست
چرا در گردنش چنبر کني دست

سپهر چنبري چنبر بسي زد
چو حلقه بر در حق سر بسي زد

جهانا طبع مردم خوار داري
که چندين خلق در پروار داري

تو تا بنشسته در دار فاني
نشسته رفته و مي نداني

چو نتواند که از خود باز دارد
ترا چون در ميان ناز دارد

مشو چون سايه در دنبال اين کار
که نايد شمع را سايه پديدار

خوشش آمد که مطرب چنگ بنواخت
کشيد اولالکا در مطرب انداخت

چو در معني نه اهل راز باشي
به تاريکي چو مشت انداز باشي

چو هفت اندام تو افتاد در دام
چه گويي فارغم از هفت اندام

تو خود در چه حسابي و زکجايي
که تو چون شيشه زير آسيايي

نمي داني که در بازار فطرت
به جز حق نيست بازرگان قدرت

به جز خود را نبيند در ميانه
به مويي شاد گردد از زمانه

نمايد در دل خفاش دستان
گريزان شير مي ريزد ز پستان

بدان کاغاز و انجام تو در کار
کفي خاکست اگر هستي خبردار

برو از سر بنه کبر و برانديش
که تا تو کيستي و چيست در پيش

چه گر، دريا همي بيني تو خاموش
ولي مي ترس کايد زود در جوش

ز هر چيزي که داري کام و ناکام
جدا مي بايدت شد در سرانجام

نه خورشيد و گر هست اين کمالت
چو در گردي پديد آيد زوالت

چو خفتي در کفن گشتي لگد کوب
تو خفته به خوري اما بسي چوب

در اول چون شما بوديم ماهم
چو ما گرديد درآخر شما هم

به مجنون گفت با اين کاسه دربر
چه سودا مي پزي در کاسه سر

همه ارنفکني از کردنت کل
همه فردا شود در گردنت غل

فکندي همچو سقا آب در پوست
نه آبست اين که فردا آتشت اوست

بسا جانا که همچو نيل در تن
همي جوشد درين نيلي نهنبن

چه سازم من که در دنياي ناساز
ندارد گربه شرم و ديگ سرباز