ديوان صائب

در مشت گلي نيست که صد نکته نهان نيست
در ديده صاحب نظران خشت کتاب است

در مشرب ما خاک نشينان قناعت
در آب رگ تلخي اگر هست گلاب است

در چشم گرانخواب، کتاب است کم از خشت
در ديده بيداردلان خشت کتاب است

در عنبر شب همچو بهارست نهفته
آن نور جهانتاب که در گوهر صبح است

در سينه پر ناوک صائب نفس گرم
برقي است که پنهان شده در بوته خارست

بر حلقه در، در حرم وصل برد رشک
هر حلقه چشمي که ادب پرور عشق است

در صومعه ها جوش اناالحق نتوان زد
اين زمزمه در گوشه ميخانه عشق است

در زير فلک دولت بيداري اگر هست
خوابي است که در پرده حيراني عقل است

کامل هنران در وطن خويش غريبند
در پشت صدف گوهر شهوار يتيم است

در نقطه موهوم هويداست به تفصيل
هر نقش که در دايره عرش عظيم است

پيداست که در زير فلک مهلت ما چيست
يک چشم زدن، تير در آغوش کمان است

در وصل دل از هجر فزون دل نگران است
آوارگي تير در آغوش کمان است

بيتابي ذرات جهان در طلب حق
در شيشه ساعت سفر ريگ روان است

صائب نگه گرم در آن چشم سيه مست
برقي است جهانسوز که در ابر نهان است

در وصل، دل از هجر فزون دل نگران است
آوارگي تير در آغوش کمان است

در انجمن وصل، شکايت مزه دارد
در دامن گل گريه شبنم نمکين است

دلها که نهان بود در آن سلسله زلف
امروز چو گو در خم چوگان خط اوست

در ديده همت، فلک و کاهکشانش
موري است که پاي ملخي در دهن اوست

در پنجه شيرست رگ و ريشه جانم
تا شانه سر زلف تو در چنگ گرفته است

يک دلشده در دام نگاهت نگرفته است
در هاله آغوش، چو ماهت نگرفته است

در چشم تو گر خوش بود اين سقف زراندود
در ديده سودازدگان دامن سنگي است

هر حلقه چشمي که در او مردميي نيست
در ديده صاحب نظران داغ پلنگي است

تا در پي دنياي خسيس است دل تو
دل نيست در آغوش ترا، کاهربايي است

در آتشم از محرمي آينه تو
هر چند در خلد به رضوان نتوان بست

در غيبت خلق است اگر هست حضوري
در ترک تماشاست تماشايي اگر هست