اسرار نامه عطار

خوش است اين کهنه دير پر فسانه
اگر نه مردنستي در ميانه

کسي کو بوي عودش خوش شنودست
چه خوش است که آن خود در اصل دودست

ترا اينجا سر بزمي نماند
که سگ در ديده قندز مي نمايد

لعاب کرم را دادي بخون رنگ
که آمد اطلس روميم در چنگ

گرش گنجي بود هرگز نيابي
که نتوان گشت عمري در خرابي

ز جوشن دادنش در دست با دست
که آن جوشن به ماهي نيز دادست

چه سود از آردت صد تيغ در بر
که کبک کوه را تيغ است بر سر

زهي شد در گلويت گر زهت کرد
که آماسي بود گر فربهت کرد

چو در آن آب از چشمت بريزد
که تا برخيزد آتش يا نخيزد

ز عالم چشمه حيوان لذيذست
ولي در ظلمت آن هم ناپديدست

اگر تيغ است کان را گوهري هست
گهر در آهنست آن چون دهد دست

يکي خادم که کافورش بود نام
سيه تر زو نيفتد زاغ در دام

خوشي اين جهان بر تو شمردم
که من در زندگي زين قصه مردم

سزد گر سينه پرآتش شوي زو
که در وقت گرستن خوش شوي زو

برو خوشي عالم سر فروپوش
سخن در پرده دل دار خاموش

هزاران حرف ناکامي بخوانيم
که تا در عمر خود کامي برانيم

برو تن در غم بار گران ده
بسي جان کن چو جان خواهند جان ده

چه خيزد از تو اي افتاده در دام
صبوري کن صبوري و بيارام

که گفتت ک آتشي در خويشتن زن
مکن خاک از سر خود بازتن زن

مزن سر بر زمين اي مرد غمناک
که سر بر خشت خواهي بود در خاک

نچخ چندين چو ناکام اوفتادي
فرو ده تن چو در دام اوفتادي

چو سيمي دست داد آن مرد درويش
سوي قصاب راه آورد در پيش

فراغت بين که در بنياد کارست
مچخ کين کار ساز استاد کارست

سخن در پرده گوي از پرده سازي
رها کن اين خيال و پرده بازي

جوامردا سخن در پرده مي دار
که با هر دون نشايد گفت اسرار