اسرار نامه عطار

کمان گر در زه آيد برد جانت
چو زه بر تو کشد ناگه کمانت

چو دلوت گفت در دلو آي بر ماه
چو دلوي زين رسن رفتي فرو چاه

بموري در کف ماهي اسيري
که تو چون ماهي هنگامه گيري

دلت در سير نطع چرخ بستي
برو دنبال زن بر ريک و رستي

برين نطع زمينت بيم جانست
که دم چون ريگ در شيشه روانست

زحيرت گرچه در درد سري تو
مده بر باد سر را سرسري تو

نديده بود اندر ده مناره
تعجب کرد و آمد در نظاره

جواب او چنين گفتند در حال
که اين بار آورد طنگي بهر سال

سليم القلب بر روي مناره
روان شد عالمي در وي نظاره

ميان بستي چو موري لنگ در راه
که بر مويي روان گردي سوي ماه

ترا در راه چندان تفت و بادست
که پيل از وي بگردن بر فتادست

چنين باديت در راه و تو چون مور
به مويي مي شوي بر مه زهي کور

چه گر اعمي بسي از خود بلافد
به شب در چاه مويي چون شکافد

به عمري اين کواره بافتي تو
وليکن دوغ در وي يافتي تو

سبد در آب داري مي نداني
سر اندر خواب داري مي نداني

بسي خورشيد اندر دشت تابد
وليکن دشت او را در نيابد

گروهي جمله را در بر گرفته
گروهي لوح را از سر گرفته

جهاني ديد از هر گونه مردم
شده هر يک ازيشان در رهي گم

چو پير آن ديد ازهش رفت بيرون
زبيهوشي فتاد و خفت در خون

اگر نه در فرو بنديم محکم
چو ما هستيم مه عالم مه آدم

عزيزا در نگر تا بي نيازي
چگونه جان ما دارد به بازي

کسي داند شدن در قرب آن اوج
که فقر او چو دريا مي زند موج

که در عالم فقير آن است کامل
که اندر فقر خود باشد سيه دل

سواد وجه فقر آيد بدارين
نسنجد ذره اي در فقر کونين

کسي کو کنه اين اسرار جويد
کليد گنج در بازار جويد