اسرار نامه عطار

تو را دادند آب زندگاني
تو در آبي چنين کو واره راني

برو دل جمع دار اي دوست امروز
که تافردا نماني در تف و سوز

چو دل پر ياد حق داري زفانت
بود در آخرت هم راه جانت

بسي يادش کن و گم شو در آن ياد
چنين کردند مردان جهان ياد

سليمان سخن در منطق الطير
که اين کس بوسعيدست ابن ابوالخير

چنين گفت او که در هر کار و هر حال
نشان پي همي جستم بسي سال

چو ديدم آنچ جستم گم شدم من
همي چون قطره در قلزم شدم من

کنون گم گشته ام در پرده راز
نيابد گم شده گم کرده را باز

چو گم گشتي ز گم کرده چه يابي
چو ره شد پست در پرده چه يابي

کسي ننهاد هرگز پاي در راه
که کس را نيست پاي راه دلخواه

کدامين سالک و چه راه آخر
مثال اين ز من در خواه آخر

کسي کو در حضور افتاد بي خواست
درين ره چون خدنگي مي رود راست

چنان کن از تفکر عقل و تمييز
که در عالم يکي بيني همه چيز

چو در چشمت همه چيزي يکي گشت
کجا يارد بگرد تو شکي گشت

چه اسراي که در هر دو جهان هست
چه لذاتي که پيدا و نهان هست

شنودم من که طوطي را اول در
نهند آيينه اندر برابر

هر آن صورت که در نقص و کماليست
درين آيينه عکسي و خياليست

چو تو در پيش آيينه نشيني
نبيني آيينه تو روي بيني

جهان و هرچه در هر دو جهان است
چو عکسي است و ترا برعکس آن است

اگر جز عکس چيزي بر تو افتد
چون آن حلاج آتش در تو افتد

برآري پنبه پندارت از گوش
درآيي چون خم خم خانه در جوش

برون شد ابلهي با شمع از در
بديد از چرخ خورشيد منور

چه مي گويم کجا افتادم اينجا
که جان در موج آتش دادم اينجا

قدم تا کي زنم در ره بهر سوي
چو از خود مي نيابم يک سر موي

کفي خاکست و بادي در ميانش
تن او چون طلسم و گنج جانش