اسرار نامه عطار

تو نيز اي مرد غافل همچناني
به غفلت خويش در خم مي نشاني

براي از خم که تا در خم نشستي
چو خاکي زير پاي چرخ پستي

ازين دريا که گوياي خموشي است
بتان را چشم پر در هم چو گوش است

زبس خون کز دلم هر چشم رد شد
زخون خود دلم در خون خود شد

درين جنگ آشتي سوره نبيني
که آب خضر در شوره نبيني

به وقت نزع در خود شهوت افتاد
که مرغ ناگرفته کردي آزاد

اگر چه جمله در اندوه و درديم
يقين دانم که آخر شاد گرديم

وراي آن که ما جمله در آنيم
بلايي است اين که چيزي مي ندانيم

چرا ناخوش دلي اي مرد درويش
که بسياري خوشي داري تو در پيش

همه روحانيان آنجا مقيم اند
همه حوران در آن مجلس نديم اند

گر اينجا از وجود خود بميري
هم اينجا حلقه آن در بگيري

گرفته هر يکي شکر به منقار
همه در کارو فارغ از همه کار

چو طوطي آن سخن بشنيد در حال
بزد اندر قفس لختي بر و بال

چو بادي آتشي در خويشتن زد
تو گفتي جان بداد او نيز و تن زد

چو در گلخن فتاد آن طوطي خوش
زگلخن بر پيد و شد چو آتش

همه ياران من در انتظارم
من بي کار اينجا بر چه کارم

بدان سان رغبتي داري تو در خواب
که يکسان است با تو آتش و آب

چو راه پنج حس در خواب بستت
چرا ذوقي ندارد جان مستت

چرا وقت رياضت جان هشيار
ترا در ذوق مي آرد به يک بار

يکي کو شير او در آب شد خوش
ولي روغن جدا گشت و مشوش

عجب تر گفت نزديک من آنست
که در دريا زخود کس را نشانست

سوم قطره ست در درياي اسرار
که آنجانيست جان وجسم بيدار

ترا نقدي ببايد در ره دور
که جان را ذوق باشد ديده را نور

خرامان مي شوي در عالم عشق
نگه داري اساس محکم عشق

اگر سرما شود ناگه پديدار
وگر گرما شود در ره پديدار