ديوان صائب

در دور تيغ غمزه او نقطه زمين
چون داغ لاله، ديده در خون نشانده اي است

در کام هر که محو شود در رضاي دوست
با نيشکر حلاوت تير قضا يکي است

در چشم پاک بين نبود رسم امتياز
در آفتاب سايه شاه و گدا يکي است

گر هست اثر ز حسن گلوسوز در جهان
در دودمان شمع شبستان تشنگي است

در پنجه تصرف اغيار، زلف تو
در دست ديو مانده گرفتار، خاتمي است

در زير آسمان چه بود جز مثال چند؟
در پرده هاي خواب بغير از خيال چيست؟

خورشيد را زشوق تو در آتش است نعل
چشم ستاره بار تو در انتظار کيست؟

در آتش است نعل مه نو ز آفتاب
تا نعل آفتاب در آتش ز ماه کيست؟

در غور قطره اي نتواند رسيد فکر
در بحر بيکنار حقيقت رسنده کيست؟

چون ماهي ضعيف که افتد در آب تند
در اختيار خويش مرا اختيار نيست

بي عشق، آه در جگر روزگار نيست
بي درد، تاب در کمر روزگار نيست

در چشم ما بزرگي دونان بود حقير
هر چند ذره در نظر ما حقير نيست

صائب دل تو در پس ديوار غفلت است
ورنه کدام وقت در فيض باز نيست؟

در دل نهفته ايم سويداي بخت را
چون کعبه تيره بختي ما در لباس نيست

در زير آسمان که نفس مي کشد به عيش؟
در تنگناي بيضه نسيم فراغ نيست

پروانه ايم، ليک نسوزيم خويش را
در محفلي که روغن گل در چراغ نيست

در پنجه تصرف اگر هست جوهري
در مغز سنگ ريشه دواندن کمال نيست

در کاروان ما جرس قال و قيل نيست
در عالم مشاهده راه دليل نيست

ما غافلان بساط اقامت فکنده ايم
در وادييي که کوه در او مستقيم نيست

چون سرو در سراسر اين باغ دلفريب
آزاده اي کجاست که پا در گل تو نيست؟

در تنگناي بيضه پر و بال عاجزست
در زير آسمان دل و دست گشاده نيست

خاري که در دلم نخلد چون زبان مار
در آشيانه من بي آب و دانه نيست

افتاده اي تو در غلط از کثرت مثال
يک عکس بيش در همه آيينه خانه نيست

در گلشني که بلبل ما شد سيه گليم
هر غنچه در نقاب، گل آفتاب داشت

آن گوهر ناياب که در بحر نگنجد
در سينه غواص نفس باخته ماست