اسرار نامه عطار

چو آيي در چله سي سال پيوست
ترا سي پاره اي سر دهد دست

برون نامد درين دوران به غايت
کسي در پختگي اين ولايت

نظر گاه شبان روزي دل تست
ولي روي دل تو در گل تست

چو پيرآن ديد بي خود گشت در حال
چو مرغي مي زد اندر ره پرو بال

ترا دل هست ليکن هست معزول
ولي در آرزوي نفس مشغول

که تا آن بز قدم بيرون نهادست
بسي سر در طغار خون نهادست

گر از يک کام او گيري کناره
زند در يک زمانت صد هواره

به صد افسوس در لعب و نظاره
جهان خورد اين سگ افسوس خواره

سگ است اين نفس کافر در نهادم
که من هم خانه اين سگ بزادم

مرا اي نفس عاصي چند از تو
دلم تا کي بود در بند از تو

تنت در تنبلي انداختي تو
ز خود عباس دبسي ساختي تو

سبک روحان به منزل گه رسيده
تو خود را در گران جاني کشيده

گرفتي کاهلي در ره به پيشه
به گفت و گوي بنشيني هميشه

در آمد کاروان و رفت چون دود
کجا آن خفته کر را خبر بود

ندانم تا چه خوابت ديد ايام
که خوش در خواب کردت تا سرانجام

که چون خورشيد روشن روي در گشت
به تاريکي فرو ماني درين دشت

ترا چه جرم کاوردندت اي دوست
تويي در راه معني مغز هر پوست

ازين هفت آسمان در راه معني
ببايد رفت تا درگاه مولي

شکيبايي به جان او در آيد
همه عالم نشان او بر آيد

ترا همچون سرايد زندگاني
در آن عالم به عينه هم چناني

کجا آنجا وجود کس نمايد
نمد چون در بر اطلس نمايد

به نيکي و بدي در کار خويشي
همه آيينه کردار خويشي

اگر نيکست و گر بد کارو کردار
شود در پيش روي تو پديدار

سياهي کرد در آبي نگاهي
بديد از آب رويي پر سياهي

زفان بگشاد گفت اي صورت زشت
کدامين ديو در عالم تر کشت