اسرار نامه عطار

چنان در جان او شوقيست از دوست
که نه از مغز انديشد نه از پوست

زشوقت آمدم در عالم خاک
زشوقت مي روم با عالم پاک

گر از هر جزو من چشمي شود باز
نبيند جز ترا در پرده راز

چو مرد آن پيرمرد پير اصحاب
مگر آن شب مريدش ديد در خواب

سخن گوي جهان در هيچ بابي
نشد وا خانه از بهر جوابي

تو بااين جمله پاکان دل افزاي
فراموشم نکردي در چنين جاي

سراي خود به غارت داد شاهي
در افتادند غارت را سپاهي

مرا در روي کردن نگاهي
بسي خوشتر که از مه تا به ماهي

بسي جوهر به اعزاز و نکو داشت
بدست خويشتن در پيش او داشت

شواغل دور کن مشغول اوشو
چو خود را گم کني در حق فرو شو

اگر از ديده خود دور افتي
همي در عالم پر نور افتي

شنيدم من که شبلي با گروهي
همي شد در بيابان تا به کوهي

بره در کاسه سر ديد پر باد
که از باد وزان مي کرد فرياد

چو شبلي آن خط آشفته بر خواند
بزد يک نعره و آشفته در ماند

بپيمايي به سختي چند فرسنگ
که تا يک جو زر آيد بوک در چنگ

تو آبي گنده در ژنده تنگ
نمي بايد بهشتت اي همه ننگ

ز شيري زهره تو مي شود آب
در آن هيبت چگونه آوري تاب

کنون گر در رسد بازيت از راه
نشيند بر سر دست تو ناگاه

چو مويي تا به کوهي در حسابست
چه مويي و چه کوهي چون حجابست

تو تا يک بارگي جان در نبازي
جنب دانم ترا و نا نمازي

مکاتب را اگر يک جو بماندست
بدان جو جاودان در گو بماندست

تو مي خواهي به زاري و به زوري
که آيد پيل در سوراخ موري

بسي در وصف او تصنيف کردند
بسي با يک دگر تعريف کردند

کسي در مبرز اين نفس ناساز
که گاهي پر کند گاهي تهي باز

اگربويي رسد او را ز اسرار
همي در پاي افتد سرنگوسار