اسرار نامه عطار

هر آن حرفي که ديدي هيچ آمد
ولي در چشم تو پر پيچ آمد

اگر صد راه گيري ابجد از سر
ميان هيچ و لايي مانده بر در

زمين و آسمان زان در رميدست
که بار عهده آن سخت ديدست

تو تنها آمدي تا آن کشي تو
از آن ترسم که خط در جان کشي تو

بشب حلاج را ديدند در خواب
بريده سر بکف با جام جلاب

چو جسمت رفت جان را کن مصفا
برآي از جان و گم شو در مسما

کجا اين موج دريا مي نشيند
که دريا چيست در ما مي نشيند

بناموسي قوي مي رفت آن شاه
يکي را ديد خوش بنشسته در راه

بپرسيد از علي مردي دل افروز
که باشد در بهشت اي شير حق روز

چو سيبي را که اندر خلد بشکافت
تواني در ميانش حور عين يافت

ولي آنگه شود جنت تمامت
که در جنت شوند اهل قيامت

در و ديوار جنت از حياتست
زمين و آسمان او نجاتست

نه دردل بگذرد کان خود چه سانست
نه در جان آيدت کين از جهانست

وراي عقل چندان طور بيش است
که بعد و هم را در غور بيش است

چو جز در زيرکي نبود ترا دست
ز کوزه آن تراود کاندر و هست

بکل آن پير زن دادست اقرار
ترا در ره بهر جزويست انکار

چو آن پيوسته در جنبش فتادست
چرا اين ساکن اينجا ايستادست

چو عقل فلسفي در علت افتاد
ز دين مصطفا بي دولت افتاد

نه اشکالست در دين و نه علت
بجز تسليم نيست اين دين و ملت

مثال جان و تن خواهي زمن خواه
مثال کور و مفلوج است در راه

بدزدي برگرفتند اين دو تن راه
به شب در دزديي کردند ناگاه

چوکار ايشان بهم بر مي نهادند
در آن دام بلا با هم فتادند

اگر فاني شود زان رسته گردد
بقايي در فنا پيوسته گردد

اگر تو خوکني بي تو در آن نور
بدان نزديک باشي و از آن دور

زليخا گم نشد در کار او زود
که او خو کرده ديدار او بود