اسرار نامه عطار

بسي جانها در اين يغما ببردند
بکلي جان ما از ما ببردند

دمي در انتظار هم دم دل
بسي خوشتر بود از ملک حاصل

نگردد ذره در هر دو عالم
که تا نبود کمال عشق محرم

همه آفاق در عشق اند پويان
درين وادي کمال عشق جويان

چو کس را نيست در دل شوق آن عشق
کجا يابند هرگز ذوق آن عشق

فلک در عشق دل چون تير دارد
وز آن ديوانگي زنجير دارد

ملايک بسته زنجيري در افلاک
از آن زنجير مي گردند بر خاک

ترا گر فسحتي بايد زعقبي
تفکر کن دمي در سر دنيا

هزاران پرده در دنيا گذشتي
که تا از صورت و معني بگشتي

همه ذرات عالم را درين کوي
نه بيند يک نفس جز در روش روي

ترا چون نيست نقدي در خور دوست
که آن را رونقي باشد بر دوست

دلت در عشق بحري کن پر اسرار
همه قعرش جواهر موجش انوار

چنين دريا کن آن ره را نثاري
که تا نبود در اين راهت غباري

اگر جانت نثار راه او شد
دو عالم در نثار تو فرو شد

نظامش گفت اين رکوه بزرگست
که در من مي فتد کويي که گرگست

نه آن رکوه تهي بستد نه شد دور
سته در درست او درمانده دستور

چو صوفي زرستد در حالت افتاد
به نزديک نظام آمد باستاد

نثارش کرد بر سر رکوه زر
چو شد رکوه تهي افکند بر در

عزيزا چون تو نقد آن نداري
که سلطان را نثاري در خور آري

منم در عشق سرگردان بمانده
زخود بي خود شده حيران بمانده

ميان خواب و بيداريم حاليست
که جانم را در آن حد کماليست

اگر در اصل کار آن دم نبودي
وجود آدم و عالم نبودي

تو يا ديوانه يا آشفته باشي
که چندين در خيالي خفته باشي

تو چه مردان بازي خيالي
شده بالغ چو طفلي در جوالي

پري در شيشه ديدن کار طفل است
که بالغ بي خيال علو و سفل است