اسرار نامه عطار

چو حق مي ديد کو مي زد پرو بال
بدل داري سلامش گفت در حال

تو دري گر يتيمي اين چه بيم است
که در را بهترين وصفي يتيم است

بخواه آنچت بود در خواست کردن
ز تو درخواست وز ما راست کردن

منم در فرقت آن روضه پاک
که بر سر مي کنم از آرزو خاک

که پيش از مرگ اين دل داده درويش
ببيند روضه پاک تو در پيش

دگر چون جانم از تن شد پر آزاد
تو در برگيريش يارب چنين باد

دلا جان را فداي راه او کن
به تقوي روي در درگاه او کن

به دنيا دم ز دين پاک او زن
به عقبي دست در فتراک او زن

اگر طفلي بدو گويد بيارام
که زير اين عسل زهر ست در جام

چو حق در گوش جان او ندا کرد
هرانچش بود با دختر فدا کرد

ز اول روز تا روز قيامت
نبي در حق او کرده کرامت

منادي سلوني در جهان داد
به يک رمز از دو عالم صدنشان داد

چنان شد در نماز از نور حق جانش
که از پائي برون کردند پيکانش

الا يا در تعصب جانت رفته
گناه خلق با ديوانت رفته

گرين يک به گر آن ديگر تراچه
چو تو چون حلقه بر در تراچه

تو در مصباح تن مشکات نوري
زنزديکي که هستي دور دوري

چو عيسي در سخن شيرين زفان شو
صدف را بشکن و گوهر فشان شو

ب آواز خوش خود سر ميفراز
که در ابريشم و ني هست آواز

سفر کردي ز دريا سوي عنصر
سفر ناکرده قطره کي شود در

وليکن حال نبود در زماني
از آن معني که نبود آسماني

مشعبدوار چابک دستي کن
شرابي در کش و بد مستي کن

ز بند پيچ بر پيچ زمانه
گرفتار آمدي در کنج خانه

تو گنجي نه سپهرت در ميانه
برآي از چار ديوار زمانه

شود چشمت به خورشيد جهان باز
شود برتو در درياي جان باز

چو تو هادي شدي در خودنگه کن
بدان خود را وقصد بارگه کن