منطق الطير عطار

چند خواهي بحر جان در جوش بود
جان فشاندن بايد و خاموش بود

کين شنو بر گفت چون دارد شرف
در سخن کي کردمي عمري تلف

بس که ما در ريگ رو غم ريختيم
بس گهر کز حلق خوک آويختيم

پند گير اي دل که گرداب بلاست
زنده دل شو زانک مرگت در قفاست

در ميان عاشقان مرغان درند
کز قفص پيش از اجل برمي پرند

تااز آن حکمت نگردي فرد تو
کي شوي در حکمت دين مرد تو

حکمت يثرب بست اي مرد دين
خاک بر يونان فشان در درد دين

گر دمي بر راه او در کارمي
کي چنين مستغرق اشعارمي

گر مرا در راه او بودي مقام
شين شعرم شين شرگشتي مدام

چون نديدم در جهان محرم کسي
هم به شعر خود فروگفتم بسي

هر توانگر کين چنين گنجيش هست
کي شود در منت هر سفله پست

تا ز کار خلق آزاد آمدم
در ميان صد بلا شاد آمدم

من چنان در درد خود درمانده ام
کز همه آفاق دست افشانده ام

وان کفن در آب چشم آغشته ام
اي دريغا سر به سر به سرشته ام

آن کفن چون در تنم پوشيد پاک
زود تسليمم کنيد آنگه به خاک

همچو اسمعيل در خود ناپديد
آن زمان کو را پدر سر مي بريد

تو فروغ شمع مي بيني خوشي
مي نبيني در سر او آتشي

آنک از بيرون کند در تن نگاه
کي بود هرگز درون سينه راه

در خم چوگان چه گويي، هيچ جاي
مي ندانم پاي از سر، سر ز پاي

اي دريغا نيست از کس ياريم
عمر ضايع گشت در بي کاريم

گفت حق با تو چه کرد اي نيک بخت
گفت ؛ چون شد در حسابم کار سخت

من نه کافر نه مسلمان مانده
در ميان هر دو حيران مانده

بر من بيچاره اين در برگشاي
وين ز راه افتاده را راهي نماي

در رهي مي رفت پيري راهبر
ديد از روحانيان خلقي مگر

بود نقدي سخت رايج در ميان
مي ربودند آن ز هم روحانيان