منطق الطير عطار

خويش را در خاک مي افکند او
پشت دست از دست برمي کند او

جمله شب بود تنها تا بروز
همچو شمعي در ميان اشک و سوز

در فرو بست وبزير دار او
گشت درتيمار او بيمار او

روي همچون ماه اودراشک غرق
ازقدم در خون نشسته تا بفرق

گفت در خون ز آشنايي توم
وين چنين از بي وفايي توم

درنگر آخر کجايي اي پسر
خط مکش در آشنايي اي پسر

گر تو پيش از من برفتي ناگهان
بي تو من کي زنده مانم در جهان

جان به لب آورد بي تو شهريار
تا کند در خون بهاي تو نثار

من ندارم طاقت و تاب فراق
چند سوزد جان من در اشتياق

همچنين مي گفت تا خاموش شد
در ميان خامشي بيهوش شد

شد بياراست آن پسر را در نهان
پس فرستادش بر شاه جهان

در زمين افتاد پيش شهريار
همچو باران اشک مي باريد زار

شاه چون يافت از فراق او خلاص
هر دو خوش رفتند در ايوان خاص

نارسيده چون دهم آن شرح من
تن زنم چون مانده ام در طرح من

از تو پر عطرست آفاق جهان
وز تو در شورند عشاق جهان

در چنين ميدان که شد جان ناپديد
بل که شد هم نيز ميدان ناپديد

در ازل درد تو چون شد گام زن
گر زني گامي همه بر کام زن

درد حاصل کن که درمان درد تست
در دو عالم داروي جان درد تست

در کتاب من مکن اي مرد راه
از سر شعر و سر کبري نگاه

در گذر از زاهدي و سادگي
درد بايد، درد و کارافتادگي

زين عروس خانگي در خدر ناز
جز به تدريجي نيفتد پرده باز

تا قيامت نيز چون من بي خودي
در سخن ننهد قلم بر کاغذي

در زفان خلق تا روز شمار
ياد گردم، بس بود اين يادگار

چون به آسايش رسد زين يادگار
در دعا گوينده را گو ياد دار

هر يکي خود را در آن نوعي که بود
کرد لختي جلوه و بگذشت زود