منطق الطير عطار

ذره او فتنه مردم شده
در درونش صد ستاره گم شده

چون ستاره ره نمايد در جهان
سي درون ذره اي چون شد نهان

زلف او بر پشتي او سرفراز
در سرافرازي به پشت افتاده باز

هر شکن در طره آن سيم تن
صد جهان جان را به يک دم صد شکن

زلف او بر رخ بسي منسوبه داشت
در سر هر موي صد اعجوبه داشت

نرگس افسون گرش در دلبري
کرده از هر مژه اي صد ساحري

گر نبودي لحظه اي در پيش او
جوي خون راندي دل بي خويش او

وان پسر در خواب رفتي پيش شاه
شاه مي کردي به روي او نگاه

در فروغ و نور شمع دلستان
جمله شب خفته مي بودي ستان

شه در آن مه روي مي نگريستي
هر شبي صد گونه خون بگريستي

آن پسر شد عاشق ديدار او
همچو آتش گرم شد در کار او

نيم شب چون نيم مستي پادشاه
دشنه اي در کف، بجست از خوابگاه

دختري با آن پسر بنشسته ديد
هر دو را در هم دلي پيوسته ديد

چون بديد آن حال شاه نامور
آتش غيرت فتادش در جگر

در مکافات من آخر اين کني
رو بکن، الحق که شيرين مي کني

هم کليد گنجها در دست تو
هم سر افرازان عالم پست تو

بعد از آن شد گفت تا دارش زدند
در ميان صفه بارش زدند

اين چه خذلان بود کامد در رهت
چه قضا بود اين که دشمن شد شهت

آن که و مه هرک ديدش آن چنان
همچو باران خون گرستي در نهان

پادشاهي با چنان يوسف وشي
روز و شب بنشسته در خلوت خوشي

بوده دايم از شراب وصل مست
در خمار وصل چون داند نشست

در پشيماني فروشد پادشاه
ديده پر خون کرد و سر بر خاک راه

نه طعامي خورد از آن پس نه شراب
در رميد از چشم خون افشانش خواب

چون در آمد شب، برون شد شهريار
کرد از اغيار خالي زير دار

بر سر آن کشته مي ناليد زار
خون او در روي مي ماليد زار