ديوان صائب

ز پرتو دل روشن چو شمع در فانوس
هميشه خلوت من در ميان انجمن است

برون ميار سر از کنج خامشي زنهار
که در گداز بود شمع تا در انجمن است

رکاب عزم تو در دست خواب سنگين است
وگرنه توسن فرصت هميشه در زين است

خوشا کسي که درين خاکدان به جز در دل
گشادکار خود از هيچ در نخواسته است

در آن مقام که پوشيده حال بايد بود
در آستانه نشستن بلندپروازي است

که در قلمرو توحيد در شمار آيد؟
که نه سپهر درين حلقه سبحه گرداني است

شکستگي نشود در وجود پا بر جاي
در آن ديار که اميد موميايي هست

ز عشق نيست اثر در جهان، نمي دانم
که اين هماي سعادت در آشيانه کيست

تلاش مسند عزت برون در بگذار
صف نعال در آيينه خانه ما نيست

گهر به چشم صدف در کمين ريختن است
مگر حديثي ازان در شاهوار گذشت؟

فغان که هستي من در ورق شماري رفت
حيات من چو قلم در سياه کاري رفت

گذشت عمر تو در فکر چاره جوييها
ز چاره کي به در چاره ساز خواهي رفت؟

زمانه را گل روي تو در بهار گرفت
بهشت را خط سبز تو در کنار گرفت

آن روي لاله رنگ مرا در نقاب سوخت
در پرده سحاب مرا آفتاب سوخت

نگذاشت آب در جگرم آه آتشين
در برگ گل ز تندي آتش گلاب سوخت

آن کس که دشنه در گذر ما به خاک کرد
در رهگذار برق سبکسير، خار ريخت

جان در طلسم جسم ز تن پروري بجاست
اين تيغ در نيام ز بيجوهري بجاست

در عين بحر، گوشه نشين را کناره هاست
در يتيم را ز صدف گاهواره هاست

در دست ديگران بود آزاد کردنم
در چارسوي دهر دلم طفل مکتب است

در ساغر زياده طلب خون بود مدام
نشتر هميشه در خم خون زيادت است

در سينه گشاده من درد و داغ عشق
چون نافه در زمين ختن بي نهايت است

پرهيز در زمان خط از يار مشکل است
در نوبهار، توبه شکن بي نهايت است

در غربت است چشم حسودان به زير خاک
اين چاه در زمين وطن بي نهايت است

در قطره اي چه جلوه کند بحر بيکنار؟
در چشم مور ملک سليمان محقرست

حسني که در لباس بود آب و رنگ او
در چشم ما به صورت ديبا برابرست