منطق الطير عطار

چون در آن خلوت نه ما بود و نه من
گر حسن مويي شود نبود حسن

در فروغ پرتو آن يک نظر
محو مي گردد وجودم سر به سر

چون نمي ماند ز من نام وجود
چون به خدمت پيشت افتم در سجود

مرد حيران چون رسد اين جايگاه
در تحير مانده و گم کرده راه

در مياني يا بروني از ميان
بر کناري يا نهاني يا عيان

ماه رويش مثل فردوس آمده
وانگه از ابروش در قوس آمده

نرگس مستش ز مژگان خار را
در ره افکندي بسي هشيار را

در دو ياقوتش که جان را قوت بود
دايما روح القدس مبهوت بود

دل ز دستش رفت و در خون اوفتاد
عقل او از پرده بيرون اوفتاد

مي گداخت از شوق و مي سوخت از فراق
در گداز و سوز دل پر اشتياق

بود او را ده کنيزک مطربه
در اغاني سخت عالي مرتبه

حال خود در حال با ايشان بگفت
ترک نام و ننگ و ترک جان بگفت

گفت اگر عشقم بگويم با غلام
در غلط افتد که هم نبود تمام

ور نگويم قصه خود آشکار
در پس پرده بميرم زار زار

پس نهادند آن زمان بر بسترش
در نهان بردند پيش دخترش

سينه پر عشق و زفان لال آمده
جان او از ذوق در حال آمده

گه لبش را بوسه دادي چون شکر
گه نمک در بوسه کردي بي جگر

گه پريشان کرد زلف سرکشش
گاه گم شد در دو جادوي خوشش

زين عجب تر حال نبود در جهان
حالتي نه آشکارا نه نهان

ديده ام صاحب جمالي از کمال
هيچ کس مي نبودش در هيچ حال

من چو او را ديده يا ناديده ايم
در ميان اين و آن شوريده ام

نه مرا معلوم تا در درد کار
بر که مي گريم چو باران زار زار

من نبردم بوي و اين حسرت مرا
خون بريخت و کشت در حيرت مرا

در چنين منزل که شد دل ناپديد
بل که هم شد نيز منزل ناپديد

ريسمان عقل را سر گم شدست
خانه پندار را در گم شدست