ديوان صائب

آيتي چون خط مشکين تو در قرآن نيست
نقطه چون خال تو در دايره امکان نيست

در سيه خانه افلاک، دل روشن نيست
اخگري در ته خاکستر اين گلخن نيست

در ديار ستم از نامه صد پاره ما
جاي در رخنه ديوار فراموشي نيست

تا نسوزد دلت از داغ عزيزان چمن
در بهاران سر خود در ته پا بايد داشت

کرد ديوانگيم در در و ديوار اثر
کعبه چون محمل ليلي ره صحرا برداشت

رنگ در روي شراب آن لب ميگون نگذاشت
حرکت در الف آن قامت موزون نگذاشت

مهر برداشت ز لب، صبح قيامت خنديد
پرده افکند ز رخ، در پس در ماند بهشت

در شبستان جان عمر گرانمايه دل
هر چه در خواب نشد صرف به افسانه گذشت

در کدامين صدف اي در يتيمت جويم؟
کف اين بحر ز دود دل من عنبر گشت

هست در پرده آتش رخ گلزار خليل
در دل سوختگان انجمن آراست بهشت

نيست در خانه خرابي کسي از ما در پيش
گرد ويراني ما راه به سيلاب گرفت

خيال آب مرا در سرابها انداخت
اميد گنج مرا در خرابها انداخت

هنوز لاله رخ من زني سواران بود
که در قلمرو در انقلابها انداخت

که اين نمک ز تبسم در آتشم انداخت؟
که شور در دل و جان مشوشم انداخت

ز شرم در حرم وصل جان محرم سوخت
فغان که تشنه ما در کنار زمزم سوخت

اگر ز غيبت ما در حضور مي افتند
حضور خاطر ما در حضور احباب است

ازان چو ناخنه در ديده مي خلد قد خم
که در کشيدن دامان مرگ قلاب است

مساز خانه درين خاکدان بي بنياد
که همچو ابر در او کوهسار در گردست

دعا کنيم که در بيضه بال تير شود
اگر سعادت ما در پر هما بندست

حضور خاطر اگر هست در شکيبايي است
دلي که صبر ندارد هميشه در سفرست

ز بحر عشق گرفتم کنار، ازين غافل
که در کنار، غم بيکناره در پيش است

فغان که از من هشيار در طريق طلب
هزار مرحله مست گذاره در پيش است

حضور سوخته عشق در دل تنگ است
که آرميده بود تا شرار در سنگ است

ميان باديه در تنگناي زنداني
ترا که دايره خلق در سفر تنگ است

بهار در گره غنچه گوشه گير شده است
نشاط روي زمين جمع در حصار دل است