ديوان حافظ

آلوده اي تو حافظ فيضي ز شاه درخواه
کان عنصر سماحت بهر طهارت آمد

مطرب از گفته حافظ غزلي نغز بخوان
تا بگويم که ز عهد طربم ياد آمد

ز خانقاه به ميخانه مي رود حافظ
مگر ز مستي زهد ريا به هوش آمد

چون صبا گفته حافظ بشنيد از بلبل
عنبرافشان به تماشاي رياحين آمد

بباختم دل ديوانه و ندانستم
که آدمي بچه اي شيوه پري داند

ز شعر دلکش حافظ کسي بود آگاه
که لطف طبع و سخن گفتن دري داند

به تماشاگه زلفش دل حافظ روزي
شد که بازآيد و جاويد گرفتار بماند

ز مهرباني جانان طمع مبر حافظ
که نقش جور و نشان ستم نخواهد ماند

حافظ چو ترک غمزه ترکان نمي کني
داني کجاست جاي تو خوارزم يا خجند

حافظ از شوق رخ مهر فروغ تو بسوخت
کامگارا نظري کن سوي ناکامي چند

همت حافظ و انفاس سحرخيزان بود
که ز بند غم ايام نجاتم دادند

حافظ ابناي زمان را غم مسکينان نيست
زين ميان گر بتوان به که کناري گيرند

بسوخت حافظ و بويي به زلف يار نبرد
مگر دلالت اين دولتش صبا بکند

ز ديده خون بچکاند فسانه حافظ
چو ياد وقت زمان شباب و شيب کند

ره نبرديم به مقصود خود اندر شيراز
خرم آن روز که حافظ ره بغداد کند

با چشم پرنيرنگ او حافظ مکن آهنگ او
کان طره شبرنگ او بسيار طراري کند

کشته غمزه تو شد حافظ ناشنيده پند
تيغ سزاست هر که را درد سخن نمي کند

زاهد ار رندي حافظ نکند فهم چه شد
ديو بگريزد از آن قوم که قرآن خوانند

خلاص حافظ از آن زلف تابدار مباد
که بستگان کمند تو رستگارانند

حافظ دوام وصل ميسر نمي شود
شاهان کم التفات به حال گدا کنند

سر مکش حافظ ز آه نيم شب
تا چو صبحت آينه رخشان کنند

گفتم دعاي دولت او ورد حافظ است
گفت اين دعا ملايک هفت آسمان کنند

جناب عشق بلند است همتي حافظ
که عاشقان ره بي همتان به خود ندهند

حافظ اين خرقه که داري تو ببيني فردا
که چه زنار ز زيرش به دغا بگشايند

قلب اندوده حافظ بر او خرج نشد
کاين معامل به همه عيب نهان بينا بود