منطق الطير عطار

تا بکي از من وفا از تو جفا
در وفاداري چنين نبود روا

هرچ بيرون شد ز فهرست وفا
نيست در باب جوان مردي روا

رتف غازي زين سخن از جاي خويش
در عرق گم ديد سر تا پاي خويش

ليک صبرم هست تا طاس فلک
جمله در رويت بگويد يک به يک

روي يوسف بود در برقع نهان
پيش يوسف بود طاسي آن زمان

نام يوسف داشت، که بود از شما
در نکويي گوي بر بود از شما

پيرهن در خون کشيديد از فسون
تا دل يعقوب از آن خون گشت خون

دست زد بر طاس يک باري دگر
طاس را آورد در کاري دگر

چون به چاه افکندنش کردند ساز
جمله در چاه بلا ماندند باز

تو مکن چندين در آن قصه نظر
قصه تست اين همه، اي بي خبر

باش تا از خواب بيدارت کنند
در نهاد خود گرفتارت کنند

چند گرد طاس گردي سرنگون
در گذر کين هست طشت غرق خون

در ميان طاس ماني مبتلا
هر دم آوازي دگر آيد ترا

ديگري پرسيد ازو کاي پيشوا
هست گستاخي در آن حضرت روا

در ره آتش سلامت کي بود
مرد مجنون را ملامت کي بود

در خراسان بود دولت بر مزيد
زانک پيدا شد خراسان را عميد

گفت آن ديوانه تن برهنه
در مياه راه مي شد گرسنه

چون نهاد از راه در ويرانه گام
بر سرش آمد همي خشتي ز بام

بود در کاريز بي سرمايه اي
عاريت بستد خر از همسايه اي

مير گفتا هرک گرگ يک تنه
سردهد در دشت صحرا گرسنه

تا در آن حالت شود بي خويش او
ننگرد هيچ از پس و از پيش او

شد از آن روزن تگرگي آشکار
بر سرديوانه آمد در نثار

تا که از جايي دري بگشاد باد
روشني در خانه گلخن فتاد

گر نظر در سر بي نوران کني
جمله آن بي شک ز معذوران کني

حرف او چون در خور قاضي نبود
کرد انکار و بدين راضي نبود