منطق الطير عطار

خواست تا بشناسد او را آن زمان
زو نگشت آگاه در هفت آسمان

حق تعالي گفت عزم روم کن
در ميان دير شو معلوم کن

جبرئيل آمد از آن حالت بجوش
سوي حضرت بازآمد در خروش

پس زفان بگشاد گفت اي بي نياز
پرده کن در پيش من زين راز باز

آنک در ديري کند بت را خطاب
تو به لطف خود دهي او را جواب

اين بگفت و راه جانش برگشاد
در خدا گفتن زفانش برگشاد

رحمت او بين که با پيغامبري
در عتاب آمد براي کافري

شاخ شرک از جان او برکندمي
خلعت دين در سرش افکندمي

هست درياهاي فضلش بي دريغ
در بر آن جرمها يک اشک ميغ

چون بمرد آن مرد مفسد در گناه
گفت مي بردند تابوتش به راه

در گنه بودي تو تا بودي همه
پاي تا فرقت بيالودي همه

حکمت او در شبي چون پر زاغ
کودکي را مي فرستد با چراغ

پس بگيرد طفل را در ره گذر
کز چه کشتي آن چراغ اي بي خبر

زان بگيرد طفل را تا در حساب
مي کند با او به صد شفقت عتاب

روز و شب اين هفت پرگار اي پسر
از براي تست در کار اي پسر

جسم تو جزوست و جانت کل کل
خويش را عاجز مکن در عين ذل

گفت عباسه که روز رستخيز
چون زهيبت خلق افتد در گريز

من ميان هر دو حيران مانده
چون کنم در چاه و زندان مانده

گفت باري اين بود در هر کسي
زانک مرد يک صفت نبود بسي

چون بود در طاعتت دلبستگي
با صلاح آيي به صد آهستگي

باز جستندش به هر موضع بسي
در مخنث خانه اي ديدش کسي

در ميان آن گروهي بي ادب
چشم تر بنشسته بود و خشک لب

گفت اين قومند چون تردامني
در ره دنيا نه مرد و نه زني

گم شدم در ناجوانمردي خويش
شرم مي دارم من از مردي خويش

گر تو بيش آيي ز مويي در نظر
خويشتن را از بتي باشي بتر