منطق الطير عطار

ما اگر آخر درين ميريم خوار
به که در عين نجاست زار زار

چون خطاها در جهان بسيارهست
يک خطا ديگر همان انگار هست

عشق چون در سينه منزل گرفت
جان آن کس راز هستي دل گرفت

مرد را اين درد در خون افکند
سرنگون از پرده بيرون افکند

مرد چون افتاد در بحر خطر
کي خورد يک لقمه هرگز بي خبر

هفته اي باژنده در گوشه
گرسنه افتاده بد بي توشه اي

آتشي افتاد اندر جان پير
در تگ استاد و برآمد زو نفير

عاقبت مي رفت چون ديوانه اي
خويش را افکند در ويرانه اي

چون در آن ويرانه شد خوار و دژم
ديد با جاروب خود غربال هم

چون نهادي نان تنها در کنار
درفزودم نان خورش، منت بدار

در خزانه ات جامها جمله بسوخت
کين همه ژنده همي بايست دوخت

کار آسان نيست با درگاه او
خاک مي بايد شدن در راه او

رابعه در راه کعبه هفت سال
گشت بر پهلو زهي تاج الرجال

چون بديدم روز بازاري چنين
او فکندي در رهم خاري چنين

يا مرا در خانه من ده قرار
يا نه اندر خانه خويشم گذار

بود در کنجي يکي ديوانه خوار
پيش او شد آن عزيز نامدار

نيم سارخکي چو در نمرود شد
مغز آن سرگشته دل پر دود شد

چون مگس آلوده باشد بي خلاف
کي رسد سيمرغ را در کوه قاف

مدتي ديگر ز راه افتاده بود
در همه نوعي گناه افتاده بود

بعد از آن دردي درآمد در دلش
وز خجالت کار شد بس مشکلش

روز و شب چون قليه وي بر تابه اي
دل پر آتش داشت در خونابه اي

گر غباري در رهش پيوست بود
ز آب چشم او همه بنشست بود

گفت مي گويد خداوند جهان
چون در اول توبه کردي اي فلان

بازآي آخر که در بگشاده ايم
تو غرامت کرده باز ايستاده ايم

يک شبي روح الامين در سد ره بود
بانگ لبيکي ز حضرت مي شنود