ديوان صائب

سنگ در ديده ارباب بصيرت گهرست
خاک در پله ميزان قناعت شکرست

نيست در عالم ايجاد تفاوت در نفس
طوطي از زاغ به حرف چو شکر ممتازست

در سرانجام اثر باش که در عالم خاک
زنده از مرده به انشاي اثر ممتازست

در ستمکاري و بيداد رسا افتاده است
يار چندان که در آيين وفا نيمرس است

نوبهار خط آن غنچه دهن در پيش است
دل مجروح مرا سير ختن در پيش است

بشکند توبه اگر سد سکندر باشد
در بهاري که دو صد توبه شکن در پيش است

ادب راهنما شوق مرا سنگ ره است
در سبکسيري اگر خضر ز من در پيش است

بحر در ساغر گرداب نگنجد هرگز
گوش افلاک کجا در خور اسرار دل است؟

بادپيماي سخن خاک ندارد در دست
گنج در گوشه ويرانه خاموشان است

نمک عشق در آب و گل درويشان است
حاصل روي زمين در دل درويشان است

حلقه بندگي عشق بود در گوشم
چشم بد دور ازين حلقه که در گوش من است

غير زنجير که سر در قدم من دارد
در بيابان طلب کيست که همپاي من است؟

چشم بيدار چراغي است که در منزل اوست
دل بيتاب سپندي است که در محفل اوست

در کف خاک اگر رشته اميدي هست
خارخاري است که در جان بني آدم ازوست

در طريقت کسي از گرمروان در پيش است
که درين راه، نفس بيشترش سوخته است

حلقه در گوش کشد شيردلان را صائب
هر که در حلقه مردان خدا افتاده است

در بناگوش تو تا راه سخن يافته خط
در گوشت صدف گوهر صد راز شده است

آنچه در سايه اقبال هما مي جستيم
فرش در سايه ديوار قناعت بوده است

کثرت موج ترا در غلط انداخته است
ورنه در سينه دريا گهر راز يکي است

تا ز بي برگي ايام خزان خون نخوري
در بهاران سر خود در ته پرداشتني است

چاک در پيرهن يوسف عقل افکندن
چشمه کاري است که در دست زليخاي مي است

راه در انجمن عشق نداري صائب
تا ترا در دل مجروح تمنايي هست

خار در ديده آن کس که طلبکارش نيست
خاک در کاسه آن سر که هوادارش نيست

چه قدر جلوه کند در دل تنگم صائب؟
آن که ميدان فلک در خور جولانش نيست

باخبر باش دلي از خم زلفت نبرد
در گوش تو يتيمي است که در عالم نيست