منطق الطير عطار

صد هزاران مرغ در راه آمدند
سايه وان ماهي و ماه آمدند

شورشي بر وي پديد آمد به زور
گفت يا رب در دلم افتاد شور

با چنين درگه که در رفعت تر است
اين چنين خالي ز مشتاقان چراست

در بياباني که طاوس فلک
هيچ مي سنجد درو بي هيچ شک

کي بود مرغي دگر را در جهان
طاقت آن راه هرگز يک زمان

پس بدو گفتند اي داناي راه
بي ادب نتوان شدن در پيش شاه

هر يکي راهست در دل مشکلي
مي ببايد راه را فارغ دلي

زآنک مي دانيم کين راه دراز
در ميان شبهه ندهد نور باز

دل چو فارغ گشت، تن در ره دهيم
بي دل و تن سر بدان درگه نهيم

هر دو آنجا برکشيدند آن زمان
غلغلي افتاد ازيشان در جهان

لحن ايشان هرکه را در گوش شد
بي قرار آمد ولي مدهوش شد

چون تو جويايي و ماجويان راست
در ميان ما تفاوت از چه خاست

تو مکن در يک نفس طاعت رها
پس منه طاعت چو کردي بر بها

در بن دريا فکنده بود شست
شه سلامش کرد و درپيشش نشست

خونيي را کشت شاهي در عقاب
ديد آن صوفي مگر او را به خواب

در بهشت عدن خندان مي گذشت
گاه خرم گه خرامان مي گذشت

صوفيش گفتا تو خوني بوده اي
دايما در سرنگوني بوده اي

هرک چشم دولتي بر وي فتاد
جانش در يک دم به صد سر پي فتاد

پير ما لابد راه آمد ترا
در همه کاري پناه آمد ترا

نه ترا چشمست و نه ره کوته است
پير در راهت قلاوز ره است

شاه با او گفت اي درويش من
چيست کار تو بگو در پيش من

پيرمردي ام معيل و بارکش
روز و شب در دشت باشم خارکش

کوههاي آتشين در ره بسيست
وين چنين کاري نه کار هرکسيست

صد هزاران سر درين ره گوي شد
بس که خونها زين طلب در جوي شد

صد هزاران خلق همچون کرم زرد
زار مي ميرند در دنيا به درد