منطق الطير عطار

جمله از شومي او بگريختند
در غم او خاک بر سر ريختند

گر شما را کار افتادي دمي
هم دمي بودي مرا در هر غمي

چشم پر خون و دهن پر زهر ماند
در دهان اژدهاي دهر ماند

هيچ کافر در جهان ندهد رضا
آنچ کرد آن پير اسلام از قضا

گر مرا در سرزنش گيرد کسي
گو درين ره اين چنين افتد بسي

در چنين ره کان نه بن دارد نه سر
کس مبادا ايمن از مکر و خطر

عاقبت رفتند سوي کعبه باز
مانده جان در سوختن، تن درگداز

وانگه ايشان از حيا حيران شده
هر يکي در گوشه پنهان شده

شيخ ما گرچه بسي در دين بتاخت
از کهن گبريش مي نتوان شناخت

با مريدان گفت اي تر دامنان
در وفاداري نه مرد و نه زنان

وقت ناکامي توان دانست يار
خود بود در کامراني صد هزار

شيخ چون افتاد در کام نهنگ
جمله زو بگريختيد از نام و ننگ

عزم آن کرديم تا با او بهم
هم نفس باشيم در شادي و غم

گر ز شيخ خويش کرديد احتراز
از در حق از چه مي گرديد باز

لازم درگاه حق باشيم ما
در تظلم خاک مي پاشيم ما

پيرهن پوشيم از کاغذ همه
در رسيم آخر به شيخ خود همه

بر در حق هر يکي را صد هزار
گه شفاعت گاه زاري بود کار

از تضرع کردن آن قوم پاک
در فلک افتاد جوشي صعب ناک

مصطفي را ديد مي آمد چو ماه
در برافکنده دو گيسوي سياه

همت عاليت کار خويش کرد
دم نزد تا شيخ را در پيش کرد

در ميان شيخ و حق از ديرگاه
بود گردي و غباري بس سياه

شيخ را مي ديد چون آتش شده
در ميان بي قراري خوش شده

شيخ چون اصحاب را از دور ديد
خويشتن را در ميان بي نور ديد

گه ز آتش پرده گردون بسوخت
گه ز حسرت در تن او خون بسوخت

منت ايزد را که در درياي قار
کرده راهي همچو خورشيد آشکار