منطق الطير عطار

کي کنند، اي از شراب شرک مست
زاهدان در کوي ترسايان نشست

يا دلم ده باز يا با من بساز
در نياز من نگر، چندين مناز

بيش ازين بر جان اين مسکين مزن
در فتوح او لگد چندين مزن

چند نالم بر درت ، در باز کن
يک دمم با خويشتن دمساز کن

پاي از عشق تو در گل مانده
دست از شوق تو بر دل مانده

گفت برخيز و بيا و خمر نوش
چون بنوشي خمر ، آيي در خروش

چون حريفي آب دندان ديد شيخ
لعل او در حقه خندان ديد شيخ

آتشي از شوق در جانش فتاد
سيل خونين سوي مژگانش فتاد

باده اي ديگر بخواست و نوش کرد
حلقه اي از زلف او در گوش کرد

قرب صد تصنيف در دين يادداشت
حفظ قرآن را بسي استاد داشت

آن صنم را ديد مي در دست و مست
شيخ شد يکبارگي آنجا ز دست

دل بداد و دست از مي خوردنش
خواست تا ناگه کند در گردنش

دخترش گفت اي تو مرد کار نه
مدعي در عشق، معني دار نه

گر قدم در عشق محکم دارييي
مذهب اين زلف پر خم دارييي

همچو زلفم نه قدم در کافري
زانک نبود عشق کار سرسري

اقتدا گر تو به کفر من کني
با من اين دم دست در گردن کني

دخترش گفت اين زمان مرد مني
خواب خوش بادت که در خورد مني

پيش ازين در عشق بودي خام خام
خوش بزي چون پخته گشتي والسلام

قرب پنجه سال را هم بود باز
موج مي زد در دلم درياي راز

هر دم از نوع دگر اندازيم
در سراندازي و سر اندازيم

خون تو بي تو بخوردم هرچ بود
در سر و کار تو کردم هرچ بود

در ره عشق تو هر چم بود شد
کفر و اسلام و زيان و سود شد

تا چو سالي بگذرد، هر دو بهم
عمر بگذاريم در شادي و غم

در نهاد هر کسي صد خوک هست
خوک بايد سوخت يا زنار بست

گر قدم در ره نهي چون مرد کار
هم بت و هم خوک بيني صد هزار