منطق الطير عطار

هرکه را در عشق چشمي بازشد
پاي کوبان آمد و جان بازشد

گر تو گشتي آنچ گفتم نه حقي
ليک در حق دايما مستغرقي

باز اگر سيمرغ مي گشتي نهان
سايه اي هرگز نماندي در جهان

پادشاهي بود بس صاحب جمال
در جهان حسن بي مثل و مثال

وانک نام او براندي بر زفان
قطع کردندي زفانش در زمان

ليک چون کس تاب ديد او نداشت
لذتي جز در شنيد او نداشت

هر دو چون هستند با هم بازجوي
در گذر از سايه وانگه رازجوي

چون تو گم گشتي چنين در سايه اي
کي ز سيمرغت رسد سرمايه اي

سايه در خورشيد گم بيني مدام
خود همه خورشيد بيني والسلام

در همه عالم نمي دانست کس
کين رسول اسکندر است آنجا و بس

ناتوان بر بستر زاري فتاد
در بلا و رنج و بيماري فتاد

اين بگفت و گفت در ره زود رو
همچو آتش آي و همچون دود رو

پس مکن در ره توقف زينهار
همچو آب از برق مي رو برق وار

گر کني در راه يک ساعت درنگ
ما دو عالم بر تو گردانيم تنگ

خادم سرگشته در راه ايستاد
تا به نزديک اياز آمد چو باد

خورد سوگندان که در ره هيچ جاي
نه باستادم نه بنشستم ز پاي

هر زمان زان ره بدو آيم نهان
تا خبر نبود کسي را در جهان

از برون گرچه خبر خواهم ازو
در درون پرده آگاهم ازو

زانک نبود در چنين عالي مقام
از ضعيفان اين روش هرگز تمام

ساقيا خون جگر در جام کن
گر نداري درد از ما وام کن

عشق را دردي ببايد پرده سوز
گاه جان را پرده در گه پرده دوز

شيخ سمعان پيرعهد خويش بود
در کمال از هرچ گويم بيش بود

شيخ بود او در حرم پنجاه سال
با مريد چارصد صاحب کمال

پيشواياني که در عشق آمدند
پيش او از خويش بي خويش آمدند

گرچه خود را قدوه اصحاب ديد
چند شب بر هم چنان در خواب ديد