منطق الطير عطار

درگذر از گل که گل هر نوبهار
برتو مي خندد نه در تو، شرم دار

گرده اي در دست داشت آن بي نوا
نان آوان مانده بد بر نانوا

چشم او چون بر رخ آن مه فتاد
گرده از دستش شد و در ره فتاد

نيم نان داشت آن گدا و نيم جان
زان دو نيمه پاک شد در يک زمان

در نهان دختر گدا را خواند و گفت
چون تويي را چون مني کي بود جفت

چون مرا سر مي بريدي رايگان
ازچه خنديدي تو در من آن زمان

بر سر و روي تو خنديدن رواست
ليک در روي تو خنديدن خطاست

طوطي آمد با دهان پر شکر
در لباس فستقي با طوق زر

من نيارم در بر سيمرغ تاب
بس بود از چشمه خضرم يک آب

سر نهم در راه چون سوداييي
مي روم هر جاي چون هر جاييي

چون نشان يابم ز آب زندگي
سلطنت دستم دهد در بندگي

جان چه خواهي کرد، بر جانان فشان
در ره جانان چو مردان جان فشان

من در آنم تابگويم ترک جان
زانک بي جانان ندارم برگ آن

من ندارم در جهان کاري دگر
تا بهشتم ره دهد باري دگر

هرک در هر دو جهان بيرون ما
سر فروآرد به چيزي دون ما

بط به صد پاکي برون آمد ز آب
در ميان جمع با خير الثياب

گفت در هر دو جهان ندهد خبر
کس ز من يک پاک روتر پاک تر

همچو من بر آب چون استد يکي
نيست باقي در کراماتم شکي

گرچ در دل عالمي غم داشتم
شستم از دل کاب هم دم داشتم

آب در جوي منست اينجا مدام
من به خشکي چون توانم يافت کام

در ميان آب خوش خوابت ببرد
قطره آب آمد و آبت ببرد

سرخ منقاروشي پوش آمده
خون او از ديده در جوش آمده

گاه مي بريد بي تيغي کمر
گاه مي گنجيد پيش تيغ در

گفت من پيوسته در کان گشته ام
بر سر گوهر فراوان گشته ام

عشق گوهر آتشي زد در دلم
بس بود اين آتش خوش حاصلم