منطق الطير عطار

با سليمان در سفرها بوده ام
عرصه عالم بسي پيموده ام

جان فشانيد و قدم در ره نهيد
پاي کوبان سر بدان درگه نهيد

هست ما را پادشاهي بي خلاف
در پس کوهي که هست آن کوه قاف

در حريم عزتست آرام او
نيست حد هر زفاني نام او

صد هزاران پرده دارد بيشتر
هم ز نور و هم ز ظلمت پيش در

در دو عالم نيست کس را زهره اي
کو تواند يافت از وي بهره اي

دايما او پادشاه مطلق است
در کمال عز خود مستغرق است

لاجرم هم عقل و هم جان خيره ماند
در صفاتش با دو چشم تيره ماند

در کمالش آفرينش ره نيافت
دانش از پي رفت و بينش ره نيافت

روي آن دارد که حيران مي رويم
در رهش گريان و خندان مي رويم

در ميان چين فتاد از وي پري
لاجرم پر شورشد هر کشوري

آن پر اکنون در نگارستان چينست
اطلبو العلم و لو بالصين ازينست

گر نگشتي نقش پر او عيان
اين همه غوغا نبودي در جهان

شوق او در جان ايشان کار کرد
هر يکي بي صبري بسيار کرد

عزم ره کردند و در پيش آمدند
عاشق او دشمن خويش آمدند

معنيي در هر هزار آواز داشت
زير هر معني جهاني راز داشت

شد در اسرار معاني نعره زن
کرد مرغان را زفان بند از سخن

گلستانها پر خروش از من بود
در دل عشاق جوش از من بود

بازگويم هر زمان رازي دگر
در دهم هر ساعت آوازي دگر

چون کند معشوق من در نوبهار
مشک بوي خويش بر گيتي نثار

من چنان در عشق گل مستغرقم
کز وجود خويش محو مطلقم

در سرم از عشق گل سودا بس است
زانک مطلوبم گل رعنا بس است

گل که حالي بشکفد چون دلکشي
از همه در روي من خندد خوشي

هدهدش گفت اي به صورت مانده باز
بيش از اين در عشق رعنايي مناز

گل اگر چه هست بس صاحب جمال
حسن او در هفته اي گيرد زوال