ديوان صائب

در بهارستان بي رنگي، گل بي خار ما
خار در پيراهن از انديشه باطل نداشت

در غريبي از لباس سلطنت شد کامياب
در وطن هر کس چو ماه مصر پيراهن نداشت

تا نهادم پاي در وحشت سراي روزگار
عمر من در فکر آزادي چو زنداني گذشت

سنبل فردوس شد در خوابگاه نيستي
آنچه ز ايام حياتم در پريشاني گذشت

هر که دارد قامت رعناي او را در نظر
مي رود دايم سراسر در خيابان بهشت

قانعان را در دل خرسند آه سرد نيست
ره نمي باشد خزان را در گلستان بهشت

گاه در آغوش گل، گه در کنار آفتاب
شبنمي بنگر چها از ديده بيدار يافت

خودنمايي شيوه ما نيست در راه طلب
گرد ما را هيچ کس در دامن صحرا نيافت

زندگاني در ميان خلق صائب مشکل است
ورنه عريان مي توان در خانه زنبور رفت

در شکست آرزو زنهار کوتاهي مکن
تا تواني خاروخس در چشم دنيا کرد رفت

در کدامين ساعت سنگين ندانم کوه غم
در زمين سينه ما خاکساران جا گرفت

در کمان سخت نتوان حفظ کردن تير را
آه جا در خاطر غمناک نتواند گرفت

رنگ ريزي هاي پي در پي تماشاکردني است
در گلستانت دم سرد خزان خواهد گرفت

در خرابات مغان منزل نمي بايد گرفت
چون گرفتي، کين کس در دل نمي بايد گرفت

چشم بد بسيار دارد در کمين آسودگي
چون سپند آرام در محفل نمي بايد گرفت

کلک صائب جوهر خود گر چنين خواهد نمود
در دل ياقوت خواهد برق غيرت در گرفت

ز بستن ديده شهباز در فکر شکار افتد
کند در پرده مشق دلبري پوشيدن چشمت

نيست در جستن درمان دل کم حوصله را
در طلبکاري درد تو شتابي که مراست

در سيه خانه ليلي نبو مجنون را
با خيال تو حضوري که مرا در شبهاست

هر دري شارع صد قافله تفرقه است
زود بر در زن ازان خانه که در بسيارست

از تماشاي گهر نعل در آتش دارد
ورنه در سينه غواص نفس بسيارست

در وطن اهل هنر داغ غريبي دارند
در صدف گرد يتيمي به جبين گهرست

ساکن از شيشه ساعت نشود ريگ روان
گر چه در جسم بود روح همان در سفرست

در ره عشق که در هر قدمش صد خطرست
ديده آبله را هر مژه از نيشترست

حال روشن گهران را همه کس مي داند
هر چه در خانه آيينه بود، در نظرست